Sicko (2007) - $60.000 για ένα κωλοδάχτυλο!

Στη χώρα που ανθούν τα Medical Dramas, κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Αν είχες την πεποίθηση ότι αρρώστησες και τσαφ, βρέθηκες ξαφνικά στα χέρια του Gregory House, του Doug Ross, της Meredith Grey και του Jack Shephard (για ανάγκη σε κάνα νησί καλός είναι), μάλλον πρέπει να δεις την άλλη όψη του νομίσματος. Τα γεγονότα leakάρει ο Michael Moore.

Όταν είχε κυκλοφορήσει πέρσι το Sicko, ο λόγος που ήθελα να το δω λεγόταν "Michael Moore", ο οποίος είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις με το "Bowling For Columbine" και καλές με το "Fahrenheit 9/11". Φυσικά, η επιτυχία των ταινιών αυτών, τουλάχιστον στη από 'δω πλευρά του Ωκεανού, μόνο περίεργη δεν είναι. Ο Moore, εφοδιασμένος με χιούμορ, σκάνδαλα προς αποκάλυψη και αντιρεπουμπλικανικά φρονήματα, επιτίθεται ανοιχτά σε έναν Μπους και στις αμερικανικές πρακτικές που εκπροσωπεί, οι οποίες ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουν προκαλέσει δικαίως από διεθνή κατακραυγή μέχρι τεράστιες αντιδράσεις παγκοσμίως. (Ο οποίος Μπους, τέτοιο ήτανε και όταν ήτο ό,τι ήτο, και τέτοιο είναι και τώρα... άκυρο, αλλά έπρεπε να ειπωθεί.)

Επιπλέον, οι ταινίες αυτές προκαλούν περαιτέρω προβληματισμούς, ως προς την δέουσα αντιμετώπιση τους από το θεατή: Είναι κυρίως ταινίες, με αυτό που προσδίδει ο όρος "entertainment", ή ο πολιτικός τους χαρακτήρας και η δημοσιογραφική έρευνα χαρακτηρίζει μια τέτοια αντιμετώπιση ανώριμη και "νεο-απολιτίκ";

Από την άλλη, έχοντας διαβάσει ότι ο Moore ρίχνει αυτή τη φορά τα βέλη του στις ασφαλιστικές εταιρίες και τη διαφθορά του αμερικανικού συστήματος υγείας, το θέμα του Sicko μου φαινόταν λίγο "κλειστό" για μας τους "απ' έξω", κι έτσι είχα την ταινία στο περίμενε, ώσπου ξεφυλλίζοντας πριν λίγες μέρες το "Ηλίθιοι Λευκοί" του ίδιου, πεθύμησα το ταυτόχρονα ψύχραιμο, υπομονετικό, Μήπως-μας-κοροϊδεύουν; στυλ αφήγησης του και αποφάσισα τελικά να το δω. Και να διαπιστώσω ότι οι εκτιμήσεις μου ήταν σε μεγάλο βαθμό λανθασμένες, καθώς παρ' ότι το θέμα είναι όντως αυτό, το viewpoint και η προσέγγιση του Moore είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, κάνοντας την ταινία κάτι πολύ παραπάνω από μια στηλίτευση στο αμερικανικό σύστημα υγείας.



Λιγότερος Μπους - Λιγότερο χιούμορ
(ακούγεται συμπερασματικό, αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι άσχετο)

Θα ήταν ανούσιο να μην αναζητήσει ο δημιουργός του Sicko πολιτικές ευθύνες, όταν φτιάχνει μια ταινία με τέτοιο θέμα, οπότε δεν είναι δυνατό να λείπουν τα πολιτικά πρόσωπα που οφείλονται στο μεγαλύτερο βαθμό για τα προβλήματα της χώρας του κατά τον ίδιο. Ο Moore, όμως δε σταματά εκεί. Αναζητά ευθύνες και αιτίες βαθύτερα και προχωρά σε ακόμα σκληρότερη ίσως κριτική στους συμπατριώτες του, ειδικότερα σε crash test με την κατάσταση σε άλλες χώρες. Επιπλέον, ο Moore ρίχνει τις μηχανές του χιούμορ, βάζει πραγματικές περιπτώσεις ασθενών που πλήττονται από το σύστημα υγείας να πρωταγωνιστήσουν μπροστά στην κάμερα, δίνοντας έτσι πιο δραματικό τόνο και καθαρά ανθρωπιστική προσέγγιση σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του.

Αυτό είναι ίσως το στοιχείο που δεν περίμενα και κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα για τον οποιοδήποτε. Διότι μες στις καταστάσεις που βλέπεις στην οθόνη, μπορεί να ξεχάσεις πατρίδες και Αμερικές, να ζουμάρεις στον άνθρωπο, και να ξεζουμάρεις για να ξαναθυμηθείς αργότερα τα σύνορα και τα κράτη, όταν στο μυαλό σου αρχίζει να πετιέται το ερώτημα "Και στην πατρίδα μου, τι;".

Πάντως για να πω την αλήθεια, δεν περίμενα αυτοί οι "Αμερικάνοι" να έχουν τα καλά τα δικά μας. Κι εντάξει, στον τομέα της υγείας, θεωρώ ότι τα δικά μας προβλήματα είναι διαφορετικής φύσης και σχετίζονται με γενικότερες πληγές των πραγμάτων εδώ (γενικότερη ολιγωρία, γενικότερος σταρχιδισμός, γενικότερη ακυβερνησία και στο κέντρο μια ωραιότατη οικονομική-πολιτική διαφθορά που τρέφεται από και τρέφει όλα τα παραπάνω, και αν στους υπόλοιπους τομείς χάνουμε χρήματα, εδώ δυστυχώς το κόστος είναι ανθρώπινες ζωές). Αλλά κάτι έγραφε ο Moore στο "Ηλίθιοι Λευκοί" για πολίτες που έχασαν τα λεφτά τους στο χρηματιστήριο, με σπίτια κι αυτοκίνητα και δυο δουλειές ο καθένας για να προλάβουν τις δόσεις, τις οποίες τελικά δεν προλαβαίνουν και πάει το αυτοκίνητο, και κάτι μου θύμιζαν όλα αυτά... Ως εδώ με το πρωινό rant, για περισσότερη πολιτική φαρσοκωμωδία σε ελληνική version, δείτε Βουλή-Τηλεόραση, ΝΕΤ, ειδήσεις κτλ.



Κράξε λίγο καλό κάνει

Λέγαμε για το... ναι, για το Sicko. Λοιπόν, υπάρχει περίπτωση κάποιος να εντοπίσει κάποια μικρά peak ηθικολογίας, αλλά πρέπει να είναι και λίγο κάφρος για να τα χρεώσει στο Moore. Στο κάτω κάτω, είναι ένα θλιβερό θέμα το οποίο σχετίζεται με πραγματικά περιστατικά. Επίσης, ίσως κάνα-δυο φορές ο Moore το παρακάνει με το "κλάψε-βήξε στην κάμερα", χωρίς ωστόσο να σε βγάζει απ' το κλίμα. Μην ξεχνάμε ότι τους (βαριά) ασθενείς πρωταγωνιστές μας, οι ασφαλιστικές ή τους έβγαζαν λάδι, ή τους πέταγαν εντελώς για να μη τους κοστίζουν. Με τέτοια δυστυχία, θα ισχυριστείς ότι υποκρίνονται;

imdb - rotten tomatoes - allmovie - wikipedia - movies for the masses - official site

Horror Nights: Dead End (2003) + Iστορίες Τρόμου

Οι δείκτες του ρολογιού συνεχίζουν την πορεία τους μετά το "δώδεκα" του ταμπλό, τα φώτα έχουν χαμηλώσει, κι ένα μπουκάλι κρασί κόβει βόλτες γύρω γύρω στο δωμάτιο. Παρέα ετερόκλητη, φάτσες γνωστές και μη, μπλεγμένα μπούτια και βάλε (όχι, δεν το πάω εκεί ΡΕ!). Είτε βρίσκεσαι σε ένα ξενοδοχείο που στεγάζει τις άγριες ορμές μιας πενταήμερης, είτε σ' ένα εξοχικό που έφερε μαζί την παρέα απ' το περσινό καλοκαίρι, τη συνέχεια κάπου την έχεις ζήσει. "Σβήστε τα φώτα, και ανάψτε ένα κερί" (ελλείψει κεριών, κι ο φακός καλός είναι). "Αυτή, είναι μια πραγματική ιστορία..."

Ένας πιο λιτός και παραδοσιακός ας πούμε τρόπος για να μπεις νυχτιάτικα σε horror mood, απ' τις κλασσικές βραδιές με θρίλερ (και φαΐ ενίοτε-"να ανάψουμε ένα φως;") είναι οι ιστορίες τρόμου που διαδίδονται από στόμα σε στόμα σε ανάλογες με την αποπάνω καταστάσεις. Urban legends μεταμφιεσμένα σε πραγματικές ιστορίες όπου ο χώρος, ο χρόνος και τα ονόματα αλλάζουν σε καθεμιά απ' τις πολλές εκδοχές. Ιστορίες που διατηρούνται χάρη στην γοητεία που προκαλούν στο λαό που ενώ γνωρίζει ότι είναι μούφες, γουστάρει να αυθυποβληθεί και να πιστέψει ότι μπορεί και να είναι αληθινές, ιστορίες που έτσι εξασφαλίζουν όμορφες βραδιές με αποκρυφιστικό storytelling.

Φυσικά τέτοια σκηνικά δε μένουν έξω απ' το διαδικτυακό πανηγύρι, που προσφέρεται τόσο για διακίνηση αληθών πληροφοριών όσο για προπαγάνδα. Ιστορίες τρόμου, φωτογραφίες φαντασμάτων, "ζωντανές" εμπειρίες, μια ατέλειωτη άβυσσος πληροφοριών που κάνει το Twilight Zone και τα X-files να μοιάζουν με προκαταρκτικά. Κάποιοι μάλιστα σκέφτηκαν να προχωρήσουν το θέμα πιο πέρα, εκμεταλλευόμενοι τις ορέξεις του κοινού, δημιουργώντας περιβάλλον reality για να προωθήσουν fictional δημιουργήματα. Ποιος δε θυμάται το "Blair Witch Project", του οποίου η προώθηση (κυρίως μέσω Internet) ουσιαστικά ήταν ότι πρόκειται για πραγματικό γεγονός; Η ταινία αυτή, λειτουργώντας αφαιρετικά από το ίδιο το φιλμ (μια συρραφή ερασιτεχνικών πλάνων) μέχρι το budget ($22,000 - δηλαδή περίπου το 1/6 ενός επεισοδίου μιας ακριβής σημερινής ελληνικής σειράς) κατάφερε όχι απλά να τραβήξει τα τρομαγμένα βλέμματα των θριλερόφιλων, αλλά και να μπει στο Γκίνες λόγω κέρδους, αφού με revenue 250 εκατομμυρίων δολαρίων, επέστρεψε στους ευτυχείς παραγωγούς της πάνω από $10,000 για κάθε δολάριο που ξόδεψαν για να τη γυρίσουν!


A Curva

Παράδειγμα Νο.2: Περίπου 2 χρόνια πριν, άρχισε να κυκλοφορεί στο Internet ένα βίντεο εκ Πορτογαλίας, στο οποίο τρεις φίλοι σταματούν με το αυτοκίνητο για να πάρουν μια κοπέλα ντυμένη στα λευκά, την Teresa, που πέτυχαν μες στις ερημιές. Ο ένας απ' αυτούς τραβά το σκηνικό σε night-vision με μια κάμερα. Η κοπέλα συμπεριφέρεται περίεργα, ε, κάποια στιγμή πετάει μια κραυγή, τους λέει "Εκεί πέθανα", τράκαραν αυτοί, στο ίδιο σημείο που, σύμφωνα με το βίντεο, το 1983, μια κοπέλα με το όνομα Teresa Fidalgo είχε σκοτωθεί σε τροχαίο. Το βίντεο διαδίδεται γρήγορα, πολλοί το δέχονται ως πραγματικό, χωρίς να τους απασχολεί ότι είναι εξώφθαλμα fake, ούτε ότι η "πιο επίσημη" εκδοχή ήθελε το βίντεο ως αναπαράσταση πραγματικού περιστατικού, του οποίου τα στοιχεία αρνούνται πεισματικά να εκδώσουν οι Πορτογαλικές αρχές. Αργότερα, ο δημιουργός του βίντεο David Rebordão, παραδέχεται ότι η όλη υπόθεση με το βίντεο "A Curva" ("Η Στροφή" - Μιχαλόπουλος και ΣΙΑ - καμιά σχέση) αποτελούσε μια πρώτη προσπάθεια για ένα νέο στυλ του horror κινηματογράφου το οποίο οραματίζεται. Παρ' όλ' αυτά, ακόμα και σήμερα, το βίντεο συνεχίζει να προωθείται από πολλούς ως πραγματικό, πράγμα που επιβεβαιώνει πως υπάρχει κόσμος που υπερβάλλει εαυτόν στην προσπάθεια του να πιστέψει... ακόμα και τυφλά.

Αυτή είναι μια short version του βίντεο. Ολόκληρο το βίντεο εδώ.

Το θέμα πάντως, μόνο πρωτάκουστο δεν είναι. "Τα φαντάσματα που μας επισκέπτονται τις νύχτες στο δρόμο για να μας προειδοποιήσουν ή να εκδικηθούν" αποτελεί ειδική και αγαπημένη κατηγορία urban legends και τρομακτικών ιστοριών εδώ και χρόνια. Συνήθως πρόκειται για κάποια "αθώα" παρουσία, κάποιο παιδί ή μια νέα κοπέλα που βρήκε τραγικό θάνατο (μπρρρ).


"Dead End" (Στροφή προς την κόλαση)

Σκαλίζοντας το Google και το YouTube για το "Α Curva" έπεσα σε ένα πολύ ενδιαφέρον horror φιλμ του 2003 με παρεμφερές storyline, το "Dead End". Αυτή τη φορά βέβαια δεν πρόκειται για "αληθινή ιστορία", ούτε για ύφος ντοκιμαντέρ, είναι fiction με σενάριο εμφανώς εμπνευσμένο από αυτού του είδους τις ιστορίες που κυκλοφορούν χρόνια τώρα σε παγκόσμιο επίπεδο. Ξεχωρίζει όμως, λόγω της ενδιαφέρουσας προσέγγισης του, αφού θα έλεγε κανείς ότι αφομοιώνει ιδανικά τα στοιχεία και τον χαρακτήρα αυτών των ιστοριών, όχι μόνο σεναριακά, αλλά αφηγηματικά και οπτικά, μετατρέποντας την ίδια την ταινία σε μια κανονικότατη "τρομακτική ιστορία", έτοιμη προς διήγηση.


Η υπόθεση

O Frank Harrington (Ray Wise, γνωστός ως Leland Palmer απ' το Twin Peaks) με την οικογένειά του, στο δρόμο για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι στα πεθερικά του, αποφασίζει να μην πάει απ' την εθνική οδό που παίρνει 20 χρόνια τώρα, αλλά κόβει δρόμο. Μέγιστο λάθος. Κάποια στιγμή το μάτι του πιάνει μια γυναικεία παρουσία (Amber Smith, το γνωστό μοντέλο) μ' ένα μωρό στην αγκαλιά, μες στην ερημιά και σταματά το αυτοκίνητο. Μέγιστο λάθος Νο.2. Ακολουθούν περίεργα συμβάντα και πολλά ακόμα "λάθη" και η οικογένεια θα περάσει δύσκολες ώρες...


Το "Dead End" δίνει την αίσθηση ότι λειτουργεί ως κινηματογραφικό ανάλογο των νυχτερινών "παρεΐστικων" τρομακτικών ιστοριών. Και πραγματικά, μοιράζεται πολλά κοινά στοιχεία μ' αυτές, ξεκινώντας απ' το αντίστοιχο storytelling: Απλοϊκό σενάριο που σε βάζει στο νόημα από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, λιγότερα climaxes - περισσότερες επαναλήψεις και εστίαση σε στοιχεία που σκοπό έχουν να δημιουργήσουν ένα ανήσυχο κλίμα στο θεατή, μια ατμόσφαιρα, παρά να τον τον βάλουν σε σκέψεις τύπου - "τι έχουμε εδώ". Αποφεύγει τις over-the-top στιγμές, και εκεί βοηθά και η εικόνα. Εκεί όπου άλλα φιλμ θα χρησιμοποιούσαν εφέ για να δώσουν ένα τόνο πιο gore ή splatter, η κάμερα λειτουργεί αφαιρετικά, παρατείνοντας όμως την ανησυχία στην ατμόσφαιρα με ανοιχτά πλάνα, επιδεικνύοντας που και που μια παγερή αδιαφορία γι αυτό που εσύ θες να δεις! Η εξέλιξη των χαρακτήρων ούτως ή άλλως είναι κάτι μάταιο σε τέτοιου είδους ταινίες, παρ' όλ' αυτά ακόμα και κάποιες κωμικοτραγικές εξάρσεις μάλλον τείνουν προς το disturbing. Τώρα, αν η ταινία καταφέρει να σε βάλει σε mood (πέρα απ' το υποκειμενικό, παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλο μια που μιλάμε για θρίλερ), ίσως και να αδιαφορήσεις για το λίγο προβλέψιμο τέλος, που ακόμα κι αυτό αποτελεί εμφανή αναφορά σε γνωστούς αστικούς μύθους.

Παίζουν επίσης οι Lin Shaye (την πετυχαίνουμε σε ταινίες των Farrelly brothers), Alexandra Holden (Drop Dead Gorgeous, Friends 6η σαιζόν, Elizabeth Stevens, η φοιτήτρια που μπλέκει ο Ross). Η ταινία είναι των Jean-Baptiste Andrea και Fabrice Canepa. Ο πρώτος το 2006 γύρισε το "Big Nothing" με τον Simon Pegg και τον David Schwimmer. Το "Dead End", αν και αμερικανικής παραγωγής, κέρδισε μερικά βραβεία σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ (Γαλλία, Βέλγιο, Ισπανία, Πορτογαλία) αλλά και στον Καναδά.

imdb - rotten tomatoes - allmovie - wikipedia

All Set! Και τώρα τι;

Κάποιος πρέπει να κάνει μια αρχή, δε νομίζεις;

Άντε ντε! Ξεκίνα! Blog χωρίς post δεν έχει ουσία. Εδώ μου χει κάτσει το απόλυτο soundtrack για το Army Of Two! Πρέπει να ειπωθούν κάποια πράγματα!