Όταν είχε κυκλοφορήσει πέρσι το Sicko, ο λόγος που ήθελα να το δω λεγόταν "Michael Moore", ο οποίος είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις με το "Bowling For Columbine" και καλές με το "Fahrenheit 9/11". Φυσικά, η επιτυχία των ταινιών αυτών, τουλάχιστον στη από 'δω πλευρά του Ωκεανού, μόνο περίεργη δεν είναι. Ο Moore, εφοδιασμένος με χιούμορ, σκάνδαλα προς αποκάλυψη και αντιρεπουμπλικανικά φρονήματα, επιτίθεται ανοιχτά σε έναν Μπους και στις αμερικανικές πρακτικές που εκπροσωπεί, οι οποίες ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουν προκαλέσει δικαίως από διεθνή κατακραυγή μέχρι τεράστιες αντιδράσεις παγκοσμίως. (Ο οποίος Μπους, τέτοιο ήτανε και όταν ήτο ό,τι ήτο, και τέτοιο είναι και τώρα... άκυρο, αλλά έπρεπε να ειπωθεί.)
Επιπλέον, οι ταινίες αυτές προκαλούν περαιτέρω προβληματισμούς, ως προς την δέουσα αντιμετώπιση τους από το θεατή: Είναι κυρίως ταινίες, με αυτό που προσδίδει ο όρος "entertainment", ή ο πολιτικός τους χαρακτήρας και η δημοσιογραφική έρευνα χαρακτηρίζει μια τέτοια αντιμετώπιση ανώριμη και "νεο-απολιτίκ";
Από την άλλη, έχοντας διαβάσει ότι ο Moore ρίχνει αυτή τη φορά τα βέλη του στις ασφαλιστικές εταιρίες και τη διαφθορά του αμερικανικού συστήματος υγείας, το θέμα του Sicko μου φαινόταν λίγο "κλειστό" για μας τους "απ' έξω", κι έτσι είχα την ταινία στο περίμενε, ώσπου ξεφυλλίζοντας πριν λίγες μέρες το "Ηλίθιοι Λευκοί" του ίδιου, πεθύμησα το ταυτόχρονα ψύχραιμο, υπομονετικό, Μήπως-μας-κοροϊδεύουν; στυλ αφήγησης του και αποφάσισα τελικά να το δω. Και να διαπιστώσω ότι οι εκτιμήσεις μου ήταν σε μεγάλο βαθμό λανθασμένες, καθώς παρ' ότι το θέμα είναι όντως αυτό, το viewpoint και η προσέγγιση του Moore είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, κάνοντας την ταινία κάτι πολύ παραπάνω από μια στηλίτευση στο αμερικανικό σύστημα υγείας.
Λιγότερος Μπους - Λιγότερο χιούμορ
(ακούγεται συμπερασματικό, αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι άσχετο)
Θα ήταν ανούσιο να μην αναζητήσει ο δημιουργός του Sicko πολιτικές ευθύνες, όταν φτιάχνει μια ταινία με τέτοιο θέμα, οπότε δεν είναι δυνατό να λείπουν τα πολιτικά πρόσωπα που οφείλονται στο μεγαλύτερο βαθμό για τα προβλήματα της χώρας του κατά τον ίδιο. Ο Moore, όμως δε σταματά εκεί. Αναζητά ευθύνες και αιτίες βαθύτερα και προχωρά σε ακόμα σκληρότερη ίσως κριτική στους συμπατριώτες του, ειδικότερα σε crash test με την κατάσταση σε άλλες χώρες. Επιπλέον, ο Moore ρίχνει τις μηχανές του χιούμορ, βάζει πραγματικές περιπτώσεις ασθενών που πλήττονται από το σύστημα υγείας να πρωταγωνιστήσουν μπροστά στην κάμερα, δίνοντας έτσι πιο δραματικό τόνο και καθαρά ανθρωπιστική προσέγγιση σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του.
Αυτό είναι ίσως το στοιχείο που δεν περίμενα και κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα για τον οποιοδήποτε. Διότι μες στις καταστάσεις που βλέπεις στην οθόνη, μπορεί να ξεχάσεις πατρίδες και Αμερικές, να ζουμάρεις στον άνθρωπο, και να ξεζουμάρεις για να ξαναθυμηθείς αργότερα τα σύνορα και τα κράτη, όταν στο μυαλό σου αρχίζει να πετιέται το ερώτημα "Και στην πατρίδα μου, τι;".
Πάντως για να πω την αλήθεια, δεν περίμενα αυτοί οι "Αμερικάνοι" να έχουν τα καλά τα δικά μας. Κι εντάξει, στον τομέα της υγείας, θεωρώ ότι τα δικά μας προβλήματα είναι διαφορετικής φύσης και σχετίζονται με γενικότερες πληγές των πραγμάτων εδώ (γενικότερη ολιγωρία, γενικότερος σταρχιδισμός, γενικότερη ακυβερνησία και στο κέντρο μια ωραιότατη οικονομική-πολιτική διαφθορά που τρέφεται από και τρέφει όλα τα παραπάνω, και αν στους υπόλοιπους τομείς χάνουμε χρήματα, εδώ δυστυχώς το κόστος είναι ανθρώπινες ζωές). Αλλά κάτι έγραφε ο Moore στο "Ηλίθιοι Λευκοί" για πολίτες που έχασαν τα λεφτά τους στο χρηματιστήριο, με σπίτια κι αυτοκίνητα και δυο δουλειές ο καθένας για να προλάβουν τις δόσεις, τις οποίες τελικά δεν προλαβαίνουν και πάει το αυτοκίνητο, και κάτι μου θύμιζαν όλα αυτά... Ως εδώ με το πρωινό rant, για περισσότερη πολιτική φαρσοκωμωδία σε ελληνική version, δείτε Βουλή-Τηλεόραση, ΝΕΤ, ειδήσεις κτλ.
Κράξε λίγο καλό κάνει
Λέγαμε για το... ναι, για το Sicko. Λοιπόν, υπάρχει περίπτωση κάποιος να εντοπίσει κάποια μικρά peak ηθικολογίας, αλλά πρέπει να είναι και λίγο κάφρος για να τα χρεώσει στο Moore. Στο κάτω κάτω, είναι ένα θλιβερό θέμα το οποίο σχετίζεται με πραγματικά περιστατικά. Επίσης, ίσως κάνα-δυο φορές ο Moore το παρακάνει με το "κλάψε-βήξε στην κάμερα", χωρίς ωστόσο να σε βγάζει απ' το κλίμα. Μην ξεχνάμε ότι τους (βαριά) ασθενείς πρωταγωνιστές μας, οι ασφαλιστικές ή τους έβγαζαν λάδι, ή τους πέταγαν εντελώς για να μη τους κοστίζουν. Με τέτοια δυστυχία, θα ισχυριστείς ότι υποκρίνονται;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου