Horror Nights: A Tale Of Two Sisters (2003) & The Uninvited (2009)

Επ' ευκαιρία της "έλευσης" του Uninvited στις ελληνικές αίθουσες, θα σου θυμίσω κόσμε ότι πρόκειται περί αμερικανικής ριμεϊκαδούρας. Ακόμα κι αν οι hollywoodιανοί φίλοι μας επιδίδονται ήδη μερικά χρόνια στο χόμπι αυτό, ακόμα κι αν το τιμήσουμε (που θα το τιμήσουμε, απλά μάλλον όχι σε αίθουσα, με ποπ κορν και κόκα κόλα), επειδή όμως 9 στα 10 αντίστοιχα εγχειρήματα έχουν αποδειχτεί χλεπαρίες, θα σε παραινέσω να τσεκάρεις το ορίτζιναλ, περί του οποίου ο λόγος στο παρόν ποστ...


Πρωτότυπος Τίτλος: Janghwa, Hongryeon
Ελληνικός Τίτλος: Η Ιστορία Δύο Αδελφών

Τρέχει τίποτα; (nod to Φ.Τ.)
Ύστερα από μια περίοδο σε ψυχιατρική κλινική, δύο κορίτσια επιστρέφουν στο σπίτι τους όπου δυστυχώς τα πράγματα δεν αργούν να χειροτερέψουν και γι αυτό πολλά μπορεί να ευθύνονται: η άσχημη ψυχολογική κατάσταση των κοριτσιών, η μητριά με το σκληρό πρόσωπο, ο αινιγματικός πατέρας, ενώ δεν αργούν να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι οι μόνες παρουσίες στο σπίτι... (μπρρρρ, enter φαντάσματα).


Ψυχολογικό Horror με στοιχεία drama, το "A Tale Of Two Sisters" είναι κάτι παραπάνω από μια πολύ καλή μίξη των συγκεκριμένων genres. Ιντερνετικές πηγές του αποδίδουν τον τίτλο της καλύτερης ταινίας "K-Horror" (Korean Horror). Ο όρος αυτός ουσιαστικά είναι δάνειο από το δημοφιλέστερο "J-Horror" tag, που περιγράφει τις αμέτρητες αντίστοιχες ιαπωνικές horror movies που εξαπλώθηκαν ως κινηματογραφική μανία σε όλο τον πλανήτη μετά την τεράστια επιτυχία του θρυλικού πλέον Ringu (Ring) του 1998.


Σημαντικό ρόλο στην επιτυχία αυτών των ταινιών έπαιξε το γεγονός ότι πολλά απ' τα σενάρια τους βασίστηκαν σε/εμπνεύστηκαν από παραδοσιακούς λαϊκούς μύθους αιώνων από αυτές τις χώρες. Κι αν μες στους μύθους και τις δοξασίες διαφορετικών κουλτουρών και θρησκειών σε όλο τον κόσμο συναντά κανείς κοινές μορφές και παρεμφερείς ιστορίες, οι παραλλαγές και τα διαφορετικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν και χαρακτηρίζονται από την παράδοση αιώνων ενός λαού είναι αυτά που παρουσιάζουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Αυτό ήταν και το νέο στοιχείο που έφερε το Ringu στην δυτική mainstream κουλτούρα. Σίγουρα και οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί είχαν τα φαντάσματά τους, ωστόσο ήρθε η ώρα να γοητευθούν από τα Yūrei, τις onryō και ένα σωρό ακόμα αιθέριες υπάρξεις που, στην προσπάθεια τους να αποδεσμευτούν από το σκληρό τούτο κόσμο και να πάνε στην ευχή του θεού τους, ταλαιπωρούν Ασιάτες πρωταγωνιστές και προκαλούν μαζική υστερία σε θριλερόφιλους παγκοσμίως.


Παρομοίως, το "A Tale Of Two Sisters" είναι εμπνευσμένο από τον κορεάτικο μύθο "Janghwa Hongryeon jeon". Πέρα από τα πρόσωπα και κάποιες βασικές σχέσεις μεταξύ τους (δυο κακόμοιρα κορίτσια have to deal with κακιασμένη μητριά), το σενάριο δεν ακολουθεί το storyline του μύθου, αλλά παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική οπτική και εξέλιξη της υπόθεσης, η οποία εξυπηρετεί τον Kim Ji-woon (written & directed by) στη σύνθεση μιας ελεγείας για την πολλές φορές άδικη πάλη με τις τύψεις.

» Στα όρια του SPOILER - κάνε click αφού δεις την ταινία «

Χτυπώντας σε πολλά επίπεδα, κάποιες σεναριακές κορυφώσεις ίσως ξενίσουν τον θεατή, χωρίς να φτάνουν τα παρανοϊκά (αλλά αγαπημένα) επίπεδα του Mulholland Drive (ίσως εντοπίζεται μια vague συγγένεια), ενώ για τους φίλους που θα απαιτήσουν εξήγηση για κάθε απορία τους, εδώ ένας τρελαμένος με την ταινία δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω! (Το link έχει μόνο spoilers)

-Ναι, τι άλλο;
Λοιποί και άξιοι αναφοράς παράγοντες που συμβάλλουν τα μέγιστα στη δημιουργία της σωστής ατμόσφαιρας είναι το πολύ καλό soundtrack του Lee Byung-woo, ενώ τόσο η φωτογραφία όσο και η καλοδουλεμένη σκηνοθεσία ώρες ώρες σε κάνουν να απορείς αν βλέπεις ταινία τρόμου...


Περγαμηνές και λοιπά στοιχεία
Η Without-You-I'm-Nothing γράφει πως το "A Tale Of Two Sisters" είναι "ταυτόχρονα η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία σε K-Horror και η πρώτη κορεάτικη ταινία που κυκλοφόρησε και στα αμερικανικά σινεμά". Κέρδισε επίσης αρκετά βραβεία (πέρα από εθνικά, στα genres του τρόμου, της επιστημονικής φαντασίας και του Ασιατικού σινεμά) σε Κορέα, Βέλγιο, Γαλλία, Πορτογαλία, Καναδά και ΗΠΑ. Ο Kim Ji-woon διακρίνεται από το "μεγάλο εύρος διαφορετικών genres με τα οποία έχει ασχοληθεί (ατυχήσαμε όσοι ψάχναμε παρόμοιο horror φιλμ από τον ίδιο), καθώς και από την ανάπτυξη προσωπικού σκηνοθετικού και οπτικού στυλ όπως αυτό παρουσιάζεται στα "A Tale Of Two Sisters" και "A Bittersweet Life" (2005), αμφότερα διεθνώς αναγνωρισμένα".

The "Uninvited" Remake


Όταν είχα δει την ταινία πριν από αρκετούς μήνες, πραγματικά απόρησα πώς ξέφυγε η ταινία του αδηφάγου Hollywood και δεν έχει σκάσει ακόμα κάνα remake. Σιγά μην το άφηναν. Το remake, τιτλοφορούμενο "The Uninvited", "άνοιξε" πριν 2 μήνες στην Αμερική και κάνει ένα πέρασμα από Ελλάδα όπου να 'ναι υποτίθεται, δε βρίσκω και καμιά σχετική πληροφορία. (Τέλος του μήνα DVD και Blu-Ray... και υπάρχουν ήδη subs απ' το CAM... not much of a dilemma...) Αντιγράφω από το (γεμάτο κορώνες-Τζίζες, μένι τσέρις) δελτίο τύπου:

• Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο των αδελφών Γκαρντ με την οπτική «έκτη αίσθηση» από την Αγγλία, προσαρμοσμένο σε δυτικό πνεύμα, από έναν γραφιά του σίριαλ-φετίχ ‘Lost’. Ένα μεταφυσικά υποβλητικό ψυχόδραμα δεσμών αίματος, εξιχνίασης ένοχων μυστικών και εξορκισμών «σπιτωμένου» τρόμου.


• Η μινιμαλιστική, φοβική ατμόσφαιρα και η άυλα καθηλωτική δραματουργία, που μια πενταετία πριν έχρισαν ορόσημο του ασιατικού φανταστικού το κορεατικό μέγα-χιτ ‘A Tale of Two Sisters’ του Κιμ Τζι-Γουν, πραγματοποιούν… δευτέρα παρουσία στο αμερικανικό ριμέικ, από τους παραγωγούς των ‘Σήμα Κινδύνου’ και ‘Υποψίες’.


• Το πρωταγωνιστικό δίδυμο των έφηβων αδελφών υποδύονται η Αριέλ Κέμπελ, που έχουμε δει στο ‘Ο Τζον Τάκερ Πρέπει να Πεθάνει’, αλλά και σε άλλο ένα χολιγουντιανό ριμέικ μιας ασιατικής ταινίας τρόμου, το ‘The Grunge 2’, και η Έμιλι Μπράουνινγκ από το ‘Λέμονι Σνίκετ: Μια Σειρά από Ατυχή Γεγονότα’.


• Η ταινία αυτή είναι η πρώτη ταινία τρόμου στην οποία συμμετέχει ο Ντέιβιντ Στραδέρν.


Το 6.5 που συνοδεύει αυτή τη στιγμή το ριμέικ στο imdb, κάθε άλλο παρά κακός βαθμός για τέτοια ταινία είναι. Αλλά θα κρατήσω κάποιες επιφυλάξεις, τόσο λόγω του μικρού αριθμού ψήφων, όσο και για το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, οι "τσουλήθρες" είναι σύνηθες φαινόμενο εκεί χάμω. Μακάρι όντως οι "αδερφοί Γκαρντ" να τα καταφέρουν με το ντεμπούτο τους, μπας και σκοτώσουμε κάνα θρίλερ της προκόπης τελευταία... Όχι τίποτ' άλλο, κοντεύουμε να κάνουμε εικόνισμα τον Aja...

ΥΓ. Α, που 'σαι; Ξέχασα... Η κακιασμένη μητριά που λέγαμε; Elizabeth Boobs Banks...


Links (and a small crush-test)
A Tale Of Two Sisters (2003)
imdb (7.5/10 - 10.610 v.) - rotten tomatoes (86%) - allmovie (3.5/5) - metacritic (65/100) - wikipedia
The Uninvited (2009)
imdb (6.5/10 - 2.118 v.) - rotten tomatoes (33%)- allmovie (2/5) - metacritic (43/100) - wikipedia - movies for the masses - official site - myfilm.gr

"Ο Ψαλιδοχέρης" του Matthew Bourne

Είδαμε χθες στο Θέατρο Badminton την -δια χειρός Matthew Bourne- stage adaptation της θρυλικής ταινίας του Tim Burton "Edward Scissorhands". Το show, ή καλύτερα dancical (όρος - fusion των dance και musical genres), μετά την πετυχημένη περιοδεία του σε Αμερική και Καναδά, και την επιστροφή του τον περασμένο Δεκέμβρη στο Sadler's Wells Theatre του Λονδίνου (όπου είχε ξεκινήσει, τρία χρόνια πριν), ήρθε στο Θέατρο Badminton για μερικές παραστάσεις (27 Ιανουαρίου-8 Φλεβάρη 2009).


Σε γενικές γραμμές, η παράσταση άφησε την παρέα με mixed feelings, ή για την ακρίβεια, μου φαίνεται πως μόνο εγώ το διασκέδασα τελικά. Πολλή βαρεμάρα διέκρινα, άσε που δεν τους σας έχω συνηθίσει σε τέτοια σύμπνοια! Τέλος πάντων, αν και η αλήθεια είναι πως άλλες ανάλογες (αν και πείτε μου τι ανάλογο θα βρείτε σε dancical :p) παραστάσεις μας έχουν αφήσει με καλύτερες εντυπώσεις, η γνώμη μου είναι πως η παράσταση μπορεί να αποτελέσει για πολλούς, μικρούς και μεγάλους, μια εναλλακτική κι ευχάριστη εμπειρία στο μαγικό κόσμο του Ψαλιδοχέρη.


Θα αρχίσω απ' την ανάποδη: Το μεγαλύτερο ξενέρωμα της υπόθεσης είναι η έλλειψη ορχήστρας. Ειδικά όταν ο χώρος σε καλεί για live (κι έχουμε δει π.χ. το πολύ καλό αποτέλεσμα στο Mamma Mia), ακόμα και μια δικαιολογία περί εστίασης στην ουσία του πράγματος, το χορό, μιας και πρόκειται κατά βάση για dance act, δεν μου αρκεί. Αρκεί να σκεφτώ μόνο, το πόσες φορές έχει κάποιος την ευκαιρία να ακούσει ζωντανά ένα απ' τα πιο όμορφα soundtrack του Danny Elfman, στο οποίο στηρίζεται στο μεγαλύτερο βαθμό, η μουσική υπόκρουση του show. Δεν γνωρίζω αν είμαστε η εξαίρεση (δεν το πιστεύω, αλλά δε με ενδιαφέρει κιόλας), αλλά τρέχει λίγο το σαλάκι όταν διαβάζω ότι στο North America Tour υπήρξαν ορχήστρες (πχ Washington), για να μην αναφέρω για τη Νέα Υόρκη, στην οποία πέρα από την ορχήστρα 13 μουσικών, τις τρεις πρώτες παραστάσεις διηύθυνε ο ίδιος ο Elfman. (χέσε μας!) Κρίμα, γιατί η ακουστική απογείωσε μέχρι και τις πολύ καλές ενορχηστρώσεις του... cd, αν και θα ήθελα ακόμα πιο δυνατά τον ήχο.

Αριστερά: Ο διάσημος Βρετανός χορογράφος/σκηνοθέτης Matthew Bourne. Δεξιά: Ο Richard Winsor, χωρίς το κοστούμι και το μακιγιάζ του Edward.

Στον οπτικό τομέα τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα: Σκηνικά, κοστούμια και φωτισμός, όλα είναι προσεγμένα και βάζουν επιτυχώς το θεατή μέσα στον τρελόκοσμο του παραμυθιού και σίγουρα καταφέρνουν να αποδώσουν το αντιφατικό αλλά δεμένο περιβάλλον που έχουμε δει και στην ταινία. Τα χορευτικά δεν είναι (και δε χρειάζεται πιστεύω) εξωφρενικά, ενώ, παρόλο που δε χρειάζεται κάποιος να έχει δει την ταινία για να παρακολουθήσει, είναι αρκετά ενδιαφέρον το πώς οι διάλογοι και οι καταστάσεις της ταινίας, παρουσιάζονται ή μεταμορφώνονται ενίοτε, κινησεολογικά και μέσω των χορογραφιών, για να πάρει μορφή η διασκευή του Bourne. Πολλά credits επίσης, αξίζει να δοθούν στον Richard Winsor, που ενσαρκώνει με μεγάλη επιτυχία το ρόλο του εκκεντρικού (ή μόνου φυσιολογικού - όπως το βλέπει κανείς) Έντουαρντ, τον οποίο δημιούργησε ένας έφηβος Burton, ενώ "εξερεύνησε" και αποτύπωσε ο -εώς τότε, teen idol, Dt. Hanson απ' την "Ομάδα Δράσης 21"- Johnny Depp.


Τέλος, πρέπει να πω ότι ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα την απόδοση κάποιων συγκεκριμένων σκηνών απ' την ταινία, τις οποία ανέμενα να δω, και αν κρίνω απ' τα emotional levels βγήκαν πολύ καλά. Από αυτή τη βάση λοιπόν, μπορώ να πω, ότι τουλάχιστον όσοι λατρεύουν την ταινία και το υπέροχο score της, αξίζει να το δουν.


Links
Official Site - Αθηνόραμα - Θέατρο Badminton - New Adventures

Bully: Scholarship Edition (2008) (X360)

Ακόμα και για έναν περιστασιακό gamer με περίεργα γούστα και ελάχιστο multiplaying, το πρώτο 1000άρι στο X360, είναι ένα μικρό επίτευγμα. Κι αν αυτό άργησε λίγο και ήρθε τελικά με το "Bully", μπορώ μόνο να κατηγορήσω το εκνευριστικότατο 1000G-decider "Mile High Club" λίγο καιρό πριν.

Το "Bully" μου το "χρωστούσα" αρκετό καιρό πριν, όταν το 2006 είχε πρωτοκυκλοφορήσει για το PS2, ωστόσο η επανακυκλοφορία του για X360 πέρσι, ήταν μια ιδανική ευκαιρία, ώστε κάποια στιγμή να ασχοληθώ με ένα παιχνίδι που θεωρούσα σχεδόν σίγουρο ότι θα ευχαριστηθώ. Έγινα fanboy της σειράς Grand Theft Auto από ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ του 2001, όταν και είδα για πρώτη φορά να προβάλλεται στον τοίχο φίλου η πρώτη αποστολή του "Grand Theft Auto 3" (λίγες μέρες μετά ήμουν περήφανος κάτοχος ενός PS2, το laser του οποίου ουσιαστικά γονάτισα τα επόμενα χρόνια κυρίως με τα Vice City, San Andreas και τη σειρά των PES). Το San Andreas μάλιστα, πρέπει να είναι το παιχνίδι με το μεγαλύτερο σε διάρκεια λιώσιμο, μια και αγοράστηκε άμα τη εμφανίσει του στα ελληνικά εδάφη (2004), ενώ υποψιάζομαι ότι αν κάνω ένα load θα πετύχω κάνα savegame απ' το καλοκαίρι του 2007! Είναι ξεκάθαρο νομίζω, πως το Bully, ένα ακόμα sandbox, free-roaming style game από τη μαμά Rockstar, ταιριάζει ιδανικά στο προφίλ μου.


Στο "Bully", ενσαρκώνετε τον νεαρό Jimmy Hopkins, τον οποίο η καλή μανούλα του πετάει στη σχολή "Bullworth Academy", ώστε να μπορέσει κι αυτή να κάνει το ενός έτους ταξίδι του μέλιτος με τον πολλοστό νέο σύζυγο της. Ο Jimmy λοιπόν, εκτός απ΄τα μαθήματα του και τους αυστηρούς επιμελητές της σχολής, έχει να αντιμετωπίσει ένα εχθρικό περιβάλλον από κλίκες μαθητών που δε βλέπουν με καθόλου καλό μάτι το "καινούριο παιδί."


Θα μπορούσε κανείς, έστω και ψυχολογικά, να είναι επιφυλακτικός απέναντι σε ένα "GTA-style game με παιδιά", θεωρώντας ότι οι περιορισμοί που αυτό συνεπάγεται, κάνουν ουσιαστικά το "Bully" ένα GTA minus αίματα, minus deathcount, minus bullet-firing weapons, minus car-driving και όσα ακόμα ξεδιάντροπα θα μπορούσαμε να θυμηθούμε απ' το GTA. Θα έλεγα όμως ότι οι δημιουργοί του παιχνιδιού δε στάθηκαν ούτε λεπτό στο υπαρκτό βεβαίως "minus" στοιχείο του εγχειρήματος, αλλά αντιμετώπισαν το νέο environment και τα θετικά που αυτό φέρει, ως μια ευκαιρία να σπάσουν πλάκα και να εκμεταλλευτούν τους fun-πόρους που πηγάζουν τόσο απ' το σχολικό περιβάλλον όσο και απ' την αστείρευτη φαντασία τους. Και ακριβώς εκεί υπάρχει μια εγγύηση: Στο fun factor και στο attitude, στα παιχνίδια της Rockstar ο πήχης είναι ψηλά.


Από τον τρόπο με τον οποίο έχουν υλοποιηθεί τα "όπλα" του Jimmy του μπόμπιρα και η αντίδραση των authorities στις σκανταλιές του, τα social interactions, τους διαλόγους, τους χαρακτήρες, τα secrets και τα unlockables, μέχρι και το ατού του παιχνιδιού, τα πολλά minigames δηλαδή, μπορεί κανείς να αντιληφθεί την εστίαση αυτή στο διασκεδαστικό μέρος του gaming. Το σημαντικότερο δε, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι το "Bully" είναι αρκετά δεμένο σαν παιχνίδι: Τα διαφορετικά minigames, τα side-missions, οι βασικές αποστολές, αλλά και τα γενικότερα interactions στον in-game κόσμο, μπλέκονται σε ικανοποιητικότερο βαθμό απ' ότι σε πολλά GTA games, γεγονός που επικροτεί το παράλληλο gaming style που προσφέρεται σε αυτού του είδους τα παιχνίδια.



Από την άλλη, σίγουρα τα γραφικά δεν είναι αυτά που φέρνουν το X360 στα όρια των δυνατοτήτων του, αλλά για επανέκδοση παιχνιδιού προηγούμενης γενιάς είναι σε πολύ καλά επίπεδα. Σίγουρα δε λείπουν εδώ κι εκεί κάποια... χοντροκομμένα σημεία (όπως τα γνωστά κουπόχερα της Rockstar), αλλά δεν γίνονται ποτέ ενοχλητικά. Το πιο ενοχλητικό κουσούρι που κουβαλά το παιχνίδι είναι σίγουρα τα ατέλειωτα loading screens. Σε κάθε είσοδο και έξοδο απο κάθε κτίριο μες στο παιχνίδι, καθώς και στις αποστολές φυσικά, το παιχνίδι διακόπτεται συνεχώς, πράγμα που με έκανε να εκτιμήσω τις πρόσφατες προσπάθειες της Rockstar με το GTA IV για εξάλειψη των loading screens. Οι δε χρόνοι φόρτωσης μειώνονται δραματικά αν περάσετε το παιχνίδι στον σκληρό του X360, κάτι που σίγουρα είναι και πιο "υγιεινό" για το drive, ειδικά σε αυτό το παιχνίδι. Παρ' όλο που πέρασα το "Bully" στο σκληρό όμως, μου έκανε εντύπωση η αραιή εμφάνιση κάποιων glitches στον ήχο και προβληματάκια στο frame rate σε ελάχιστα σημεία. (Μήπως άρχισε να τα παίζει το xbox;)


Στον τομέα του ήχου, δύο πράγματα κλέβουν την παράσταση. Το πολύ καλό voice acting (που σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κάθε NPC έχει τη δική του "προσωπικότητα", ανεβάζει τα επίπεδα του ρεαλισμού) και το μοναδικό score του παιχνιδιού, με tunes για κάθε δραστηριότητα, αρκετά καλή παραγωγή που ως ένα βαθμό αποζημιώνει για την έλλειψη των κλασσικών ραδιοφωνικών σταθμών που έχουν ταυτιστεί με τα GTA. Οι μελωδίες του Shawn Lee πάντως, είναι τόσο καλές που δεν αποκλείεται να τις αναζητήσετε κι εκτός παιχνιδιού. Ένα αντίγραφο του "Bully: Original Video Game Score", μπορείτε να βρείτε εδώ.

Τέλος, αν και συνήθως αυτού του είδους τα παιχνίδια έχουν αυξημένο replay value λόγω του πλήθους των αποστολών και του ανοιχτού τύπου παιχνιδιού, αν και το περιβάλλον και ο χάρτης του Bullworth Vale έχει αρκετά σημεία για exploring αλλά και φόντα για να γίνει σκοτεινό και... αφιλόξενο (σε αυτό βοηθά και η μουσική), το πλήθος των χαρακτηριστικών που προσφέρουν παιχνίδια νέας γενιάς πάνω σε αυτό τον τομέα, ίσως κάνει το Bully να φαίνεται λίγο περιορισμένο, ή καλύτερα, γερασμένο.

All in all, το μικρό αδερφάκι των GTA, είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι που με μέτριο παίξιμο, μπορεί να σας κρατήσει μέχρι και μια εβδομάδα αν πάτε για 100% completion, ή σε 3-4 μέρες για χαμηλά "σημεία τήξεως". 9/10.

Links
Gamespot - IGN - Gamerankings - VG Chartz - Wikipedia - Gamefaqs

This Blog Needs A Hero: "24" Megapost

OK. Αρκετούς μήνες μετά, είναι προφανές ότι χρειαζόμαστε ένα reboot. Τι καλύτερο για να "relate to", από την έλευση στις αμερικανικές τηλεοράσεις, μετά από σχεδόν δυο χρόνια απουσίας, της έβδομης σεζόν του "24". Ας ελπίσω ελπίσουμε, ότι θα μας φέρει λίγο γούρι! Πιστός στο πνεύμα της σειράς, θα αποφύγω spoilers και σεναριακού τύπου αναφορές σε χαρακτήρες... *hysteria mode: off... Ready... Set... Go!

The series has landed
Πίσω στο 2002-2003, κάπου ανάμεσα στις απεγνωσμένες αναζητήσεις βιντεοκλάμπ που να έχουν φέρει τους τελευταίους κύκλους "X-files" και "Friends", μαθαίνουμε για μια σειρά που ήδη είχε κάνει επιτυχία στη USA, με πολύ καλές συστάσεις: Προσεγμένη και ακριβή παραγωγή για τα τηλεοπτικά πρότυπα από τη FOX, με τον γνωστό από τα X-Files παραγωγό Howard Gordon, απ' τον δημιουργό του "La Femme Nikita", Joel Surnow. Επιπλέον οι σεναριακές ατραξιόν του real time, του έντονου σασπένς και του αντισυμβατικού ήρωα Jack Bauer μας κίνησαν αρκετά το ενδιαφέρον, ώστε να αρχίσουμε να βλέπουμε το Γιάννη τον βιντεοκλαμπά ακόμα πιο συχνά.

Θυμάμαι επίσης το recruit policy απέναντι ακόμα και στους πιο δύσπιστους, που δεν είχαν συνηθίσει την καινούρια τρέλα του "βλέπω dvd από σειρές με τα εξάωρα". Ο παρακάτω διάλογος είναι χαρακτηριστικός:

(Μετά από δύο-τρία επεισόδια:)
Α: -Βαρέθηκα, άντε, πες μου τι θα γίνει να τελειώνουμε...
Β: -Εντάξει, θα δούμε ακόμα δυο επεισόδια και θα το κλείσουμε.

(Μετά το τέλος του 5ου επεισοδίου:)
Β: -Εντάξει; Να το κλείσω;
Α: -Τι λες τώρα;! Βάλε το επόμενο να δούμε τι θα γίνει!

Αυτό το "να δούμε τι θα γίνει" κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον και έφερε ατέλειωτες ώρες μπροστά στις οθόνες, με dvd νοικιασμένα, αγορασμένα, dvd που ερχόντουσαν στα βιντεοκλάμπ πριν μεταφραστούν, με τον 2ο και τον 3ο κύκλο να είναι ο ένας καλύτερος απ' τον άλλο. Εν τω μεταξύ, κι ενώ στον Αντ-1 η σειρά ακόμα... ερχόταν (με τα πόδια), άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα με την είσοδο της DSL στα ελληνικά δρώμενα...



Moving on
Με τη σειρά να έχει φτάσει σε cult status, οι συζητήσεις για το μέλλον της σειράς έδιναν κι έπαιρναν, καθώς αφ' ενός οι σεναριακές επιλογές των δημιουργών οδηγούσαν σε ανάγκη για αρκετό νέο καστ, αφ' ετέρου ήταν πράγματι απορίας άξιο πού θα έφταναν με τον Jack. Μιας και ένα απ' τα βασικότερα στοιχεία που ορίζουν τον catchy χαρακτήρα της σειράς είναι το έντονο σασπένς, υλοποιημένο με τη βασική φόρμουλα του 24 "ticking time bomb", το όλο θέμα τελικά κατέληγε (και καταλήγει κατά τη γνώμη μου), στο κατά πόσο είναι ικανοί να βρουν σενάρια αλλά και τρόπους να τα εξελίξουν, έτσι ώστε ο θεατής να είναι πάντοτε στην τσίτα.

Στο America, από τον 4ο κύκλο και μετά, έγιναν κάποιες αλλαγές πάνω στην προβολή του σόου. Η προβολή ενός κύκλου επεισοδίων γίνεται στο δεύτερο μισό της σεζόν (μέσα Γενάρη-Μάη), ώστε να αποφευχθούν διακοπές και να προβάλλονται κάθε εβδομάδα νέα επεισόδια (εδώ που τα λέμε, στις περισσότερες σειρές, αλλά ειδικά στο "24" που έχει και το real-time, τίποτα δε συγκρίνεται με το απανωτό λιώσιμο μιας σεζόν :p ), με δυνατές τετράωρες πρεμιέρες και δίωρα φινάλε (this is more like it). Επίσης, η FOX, αναγνωρίζοντας την επιτυχία της σειράς, βάζει στη θέση της (=το πολύτιμο slot που έχει για lead-in το American Idol και που απογείωσε το "24", δύο σεζόν πριν) την νέα τότε σειρά "House" (and the rest is history). Παρ' όλα αυτά, το 24 συνέχισε να έχει ανοδική πορεία κάνοντας τις καλύτερες με διαφορά σεζόν του, με τον 5ο κύκλο να σημειώνει τη μεγαλύτερη μέση τηλεθέαση Έβερτ, και με αποκορύφωμα την πρεμιέρα της 6ης σεζόν.


Η γκρίνια της 6ης σεζόν και η απεργία των σεναριογράφων
Πέντε χρόνια μετά την έναρξη της σειράς, οι εξελίξεις απλά επιβεβαίωναν τη μεγάλη επιτυχία της: Από τις "ναυαρχίδες" της FOX (παρέα με το "House" και το hit "Prison Break" που φέτος ολοκληρώνει τον κύκλο του), με τον Kiefer Sutherland να υπογράφει ένα συμβόλαιο 40 εκατομμυρίων δολαρίων για τρεις (!) ακόμα σεζόν, ένα συμβόλαιο που τον έκανε τον πιο ακριβοπληρωμένο ηθοποιό στην TV. Κι ενώ ο Jack Bauer μετά τον Vin Diesel και τον Chuck Noris είχε ήδη αποκτήσει τα δικά του facts, οι παραγωγοί έκαναν σχέδια και για μια κινηματογραφική έκδοση του 24: Μια ταινία γυρισμένη στο Λονδίνο, την Πράγα και το Μαρόκο, με την υπόθεση να στήνεται σε κλασσικό filmtime στο πρώτο μέρος της ταινίας, και την τελευταία ώρα να αποτελεί το σήμα κατατεθέν "real time" part της σειράς.

Αδιαμφισβήτητα, η έκτη σεζόν, αν και ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, είναι η σεζόν που δημιούργησε τη μεγαλύτερη "φαγούρα" στο fan base της σειράς. Τα "The series needs a reboot" posts άρχισαν να πληθαίνουν στο web, επικαλούμενα σημάδια κόπωσης, επανάληψης και υπερβολής, καταλογίζοντας στους δημιουργούς ότι με την επιλογή τους να ακολουθούν ακόμα την έως τότε πετυχημένη φόρμουλα της σειράς, δημιουργούσαν σεναριακά αδιέξοδα τα οποία αδυνατούσαν να καλύψουν σε ικανοποιητικό βαθμό. Παρ' όλα αυτά, σε υποστήριξη του 6ου κύκλου, μπορώ να πω ότι είναι μια σεζόν με μοναδικές στιγμές στο timeline του 24, με συναρπαστικά επεισόδια και απαντήσεις (ενίοτε λίγο υπερβολικές) σε πολλά ερωτήματα που έμεναν ανοικτά από τον προηγούμενο κύκλο. Αν και κατανοώ το γεγονός ότι δομικά στοιχεία της σειράς (όπως πχ το real time που συνδέεται άμεσα με το θέμα της εγγύτητας και την επιλογή του Los Angeles ως τόπος στον οποίο διαδραματίζονται σχεδόν τα πάντα, ή την ίδια τη CTU η οποία συνεπάγεται κλασσικές επισφάλειες-λέγε με και double agent), ως ένα βαθμό μπορεί να "δέσουν τα χέρια" των δημιουργών, θεωρώ ότι απλά δεν τους πολύ-βγήκε το σεναριακό re-focus που επιχείρησαν στο τελευταίο 1/3 του κύκλου. Για κάποιον που γουστάρει 24, βέβαια, παραμένει must, ειδικά σε back-to-back προβολή.

Για όσους έχουν δει τουλάχιστον μέχρι και την 6η σεζόν, εδώ, εδώ κι εδώ είναι τρία αντιπροσωπευτικά και καλογραμμένα δείγματα -ας πούμε- κριτικής για τα προβλήματα της σειράς.

Οι παραγωγοί, πάντως, απαντώντας στην κριτική, αποφάσισαν να δοκιμάσουν κάποιες νέες ιδέες για να προχωρήσουν με θάρρος στον επαναπροσδιορισμό της σειράς. Το καλοκαίρι του 2007 λοιπόν, αμέσως μετά το τέλος του 6ου κύκλου, ο Howard Gordon αποφασίζει να στείλει τον Bauer στην Αφρική για την 7η σεζόν, ωστόσο οι δημιουργοί αντιμετωπίζοντας περιορισμούς στο μπάτζετ, επιλέγουν διαφορετικό σενάριο το οποίο και αρχίζουν να γυρίζουν τον Σεπτέμβρη. Ένα μήνα μετά, σκάει το πρώτο trailer για την έβδομη σεζόν που είχε προγραμματιστεί για το Γενάρη του 2008, στο οποίο για να διατυμπανίσουν τον νέο αέρα της σειράς, δε διστάζουν να πετάξουν ΤΗΝ καρασποΐλεράρα και να αφήσουν τους fans να βράζουν μέχρι την πρεμιέρα. Μια πρεμιέρα που δεν έμελλε να έρθει παρά ένα χρόνο αργότερα, λόγω της γνωστής περσινής απεργίας των δημοσιογράφων, που πετσόκοψε κύκλους και ολόκληρες σειρές, κάτι που ήθελαν να αποφύγουν τόσο οι παραγωγοί όσο και οι fans του 24.



Στο ενδιάμεσο, πέρα από τη συνέχεια των γυρισμάτων της 7ης σεζόν, είχαμε την αποχώρηση του creator της σειράς Joel Surnow τον Φλεβάρη του 2008, κι έτσι τη θέση του showrunner αναλαμβάνει ο εκ των βασικών παραγωγών και σεναριογράφων Howard Gordon. Τα σχέδια για την κινηματογραφική ταινία είχαν μπει στον πάγο προ πολλού, με την εξής διευθέτηση από τον Sutherland: "Δε μπορούμε να ζητήσουμε απ΄ τους σεναριογράφους να δουλεύουν πάνω στη σειρά και ταυτόχρονα να γράψουν μια εκπληκτική ταινία για να τη γυρίσουμε στα διαλείμματα ανάμεσα στις σεζόν". Πριν λίγες μέρες, είχαμε νεότερα στο θέμα, από τον Gordon, ο οποίος μίλησε για γύρισμα της κινηματογραφικής ταινίας μετά την (πιθανώς τελευταία) όγδοη σεζόν (τα γυρίσματα της οποίας θα ξεκινήσουν τον Απρίλιο, και η προβολή της τον Ιανουάριο του 2010). Για την ταινία Vantage Point, πάντως, που είχε κυκλοφορήσει πέρσι, υπήρχε μια φήμη ότι το σενάριό της, στα αρχικά στάδια, προοριζόταν για την ταινία του "24".



24: Redemption - Day 7
Σε μια προσπάθεια να καλυφθεί το κενό που δημιούργησε η απεργία μεταξύ των προβολών της έκτης και της έβδομης σεζόν, οι παραγωγοί αποφάσισαν να γυρίσουν το καλοκαίρι του 2008 μια δίωρη τηλεταινία-prequel του 7ου κύκλου της σειράς. Το 24: Redemption (προβλήθηκε 23 Νοεμβρίου), πέρα από ένα όμορφο upgrade στη μόδα των prequel-teasers-"διαφημίσεων της Toyota" που μας είχαν συνηθίσει τα DVD sets του 24 από την εποχή του 3ου κύκλου κι έπειτα, επισκέπτεται το σενάριο του Gordon και τα γυρίσματα στην Αφρική και αποτελεί μια ιδανική ευκαιρία να στρωθεί καλύτερα το έδαφος για την έβδομη μέρα. Πέρα απ' αυτό, ο Sutherland είχε ήδη δηλώσει ότι το hiatus που επέβαλε η απεργία, τους έδωσε χρόνο να επεξεργαστούν καλύτερα το σενάριο ολόκληρης της νέας σεζόν. Όντως, τον Σεπτέμβρη, τα γυρίσματα της σειράς διακόπηκαν για δύο εβδομάδες, ωστέ να επανεξεταστεί η κατεύθυνση των τελευταίων έξι επεισοδίων. Εδώ και λίγες μέρες όμως, ο έβδομος κύκλος του "24" είναι ήδη on-air, με πέντε πολύ καλά επεισόδια που που εγγυώνται μια δυναμική επιστροφή. Όπως καταλαβαίνετε, δε μπορώ να πω λέξη παραπάνω... Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι περιμένουμε εναγωνίως... το 6ο επεισόδιο!


Last but not least
-Τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται. Απ' τη Δευτέρα που μας πέρασε, ο Gregory House κάνει lead-in στον Jack Bauer. Το νέο "Dollhouse" που απο Φλεβάρη θα έκανε παρέα στο "24", θα πάει Παρασκευές μαζί με το "Terminator: Sarah Connor Chronicles" που προς το παρόν, δυστυχώς δε φαίνεται να βγάζει τρίτη σεζόν. Λεπτομέρειες εδώ κι εδώ.
-Στον ΣΚΑΪ έχει ήδη ξεκινήσει η πρώτη μετάδοση της έκτης σεζόν του "24". Κάθε Δευτέρα στις 00.30.
-Από σήμερα νωρίς το πρωί, τα πρώτα δύο επεισόδια της 5ης σεζόν του "Lost" είναι γεγονός. Τρέχτε στα γνωστά μέρη!


Links (Προσοχή στα spoilers)
Wiki 24 - imdb - tv.com - tvrage - wikipedia - official