Το "Bully" μου το "χρωστούσα" αρκετό καιρό πριν, όταν το 2006 είχε πρωτοκυκλοφορήσει για το PS2, ωστόσο η επανακυκλοφορία του για X360 πέρσι, ήταν μια ιδανική ευκαιρία, ώστε κάποια στιγμή να ασχοληθώ με ένα παιχνίδι που θεωρούσα σχεδόν σίγουρο ότι θα ευχαριστηθώ. Έγινα fanboy της σειράς Grand Theft Auto από ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ του 2001, όταν και είδα για πρώτη φορά να προβάλλεται στον τοίχο φίλου η πρώτη αποστολή του "Grand Theft Auto 3" (λίγες μέρες μετά ήμουν περήφανος κάτοχος ενός PS2, το laser του οποίου ουσιαστικά γονάτισα τα επόμενα χρόνια κυρίως με τα Vice City, San Andreas και τη σειρά των PES). Το San Andreas μάλιστα, πρέπει να είναι το παιχνίδι με το μεγαλύτερο σε διάρκεια λιώσιμο, μια και αγοράστηκε άμα τη εμφανίσει του στα ελληνικά εδάφη (2004), ενώ υποψιάζομαι ότι αν κάνω ένα load θα πετύχω κάνα savegame απ' το καλοκαίρι του 2007! Είναι ξεκάθαρο νομίζω, πως το Bully, ένα ακόμα sandbox, free-roaming style game από τη μαμά Rockstar, ταιριάζει ιδανικά στο προφίλ μου.
 |  |
Στο "Bully", ενσαρκώνετε τον νεαρό Jimmy Hopkins, τον οποίο η καλή μανούλα του πετάει στη σχολή "Bullworth Academy", ώστε να μπορέσει κι αυτή να κάνει το ενός έτους ταξίδι του μέλιτος με τον πολλοστό νέο σύζυγο της. Ο Jimmy λοιπόν, εκτός απ΄τα μαθήματα του και τους αυστηρούς επιμελητές της σχολής, έχει να αντιμετωπίσει ένα εχθρικό περιβάλλον από κλίκες μαθητών που δε βλέπουν με καθόλου καλό μάτι το "καινούριο παιδί."
 |
Θα μπορούσε κανείς, έστω και ψυχολογικά, να είναι επιφυλακτικός απέναντι σε ένα "GTA-style game με παιδιά", θεωρώντας ότι οι περιορισμοί που αυτό συνεπάγεται, κάνουν ουσιαστικά το "Bully" ένα GTA minus αίματα, minus deathcount, minus bullet-firing weapons, minus car-driving και όσα ακόμα ξεδιάντροπα θα μπορούσαμε να θυμηθούμε απ' το GTA. Θα έλεγα όμως ότι οι δημιουργοί του παιχνιδιού δε στάθηκαν ούτε λεπτό στο υπαρκτό βεβαίως "minus" στοιχείο του εγχειρήματος, αλλά αντιμετώπισαν το νέο environment και τα θετικά που αυτό φέρει, ως μια ευκαιρία να σπάσουν πλάκα και να εκμεταλλευτούν τους fun-πόρους που πηγάζουν τόσο απ' το σχολικό περιβάλλον όσο και απ' την αστείρευτη φαντασία τους. Και ακριβώς εκεί υπάρχει μια εγγύηση: Στο fun factor και στο attitude, στα παιχνίδια της Rockstar ο πήχης είναι ψηλά.
 |
Από τον τρόπο με τον οποίο έχουν υλοποιηθεί τα "όπλα" του Jimmy του μπόμπιρα και η αντίδραση των authorities στις σκανταλιές του, τα social interactions, τους διαλόγους, τους χαρακτήρες, τα secrets και τα unlockables, μέχρι και το ατού του παιχνιδιού, τα πολλά minigames δηλαδή, μπορεί κανείς να αντιληφθεί την εστίαση αυτή στο διασκεδαστικό μέρος του gaming. Το σημαντικότερο δε, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι το "Bully" είναι αρκετά δεμένο σαν παιχνίδι: Τα διαφορετικά minigames, τα side-missions, οι βασικές αποστολές, αλλά και τα γενικότερα interactions στον in-game κόσμο, μπλέκονται σε ικανοποιητικότερο βαθμό απ' ότι σε πολλά GTA games, γεγονός που επικροτεί το παράλληλο gaming style που προσφέρεται σε αυτού του είδους τα παιχνίδια.
 |
 |
Από την άλλη, σίγουρα τα γραφικά δεν είναι αυτά που φέρνουν το X360 στα όρια των δυνατοτήτων του, αλλά για επανέκδοση παιχνιδιού προηγούμενης γενιάς είναι σε πολύ καλά επίπεδα. Σίγουρα δε λείπουν εδώ κι εκεί κάποια... χοντροκομμένα σημεία (όπως τα γνωστά κουπόχερα της Rockstar), αλλά δεν γίνονται ποτέ ενοχλητικά. Το πιο ενοχλητικό κουσούρι που κουβαλά το παιχνίδι είναι σίγουρα τα ατέλειωτα loading screens. Σε κάθε είσοδο και έξοδο απο κάθε κτίριο μες στο παιχνίδι, καθώς και στις αποστολές φυσικά, το παιχνίδι διακόπτεται συνεχώς, πράγμα που με έκανε να εκτιμήσω τις πρόσφατες προσπάθειες της Rockstar με το GTA IV για εξάλειψη των loading screens. Οι δε χρόνοι φόρτωσης μειώνονται δραματικά αν περάσετε το παιχνίδι στον σκληρό του X360, κάτι που σίγουρα είναι και πιο "υγιεινό" για το drive, ειδικά σε αυτό το παιχνίδι. Παρ' όλο που πέρασα το "Bully" στο σκληρό όμως, μου έκανε εντύπωση η αραιή εμφάνιση κάποιων glitches στον ήχο και προβληματάκια στο frame rate σε ελάχιστα σημεία. (Μήπως άρχισε να τα παίζει το xbox;)
 |
Στον τομέα του ήχου, δύο πράγματα κλέβουν την παράσταση. Το πολύ καλό voice acting (που σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κάθε NPC έχει τη δική του "προσωπικότητα", ανεβάζει τα επίπεδα του ρεαλισμού) και το μοναδικό score του παιχνιδιού, με tunes για κάθε δραστηριότητα, αρκετά καλή παραγωγή που ως ένα βαθμό αποζημιώνει για την έλλειψη των κλασσικών ραδιοφωνικών σταθμών που έχουν ταυτιστεί με τα GTA. Οι μελωδίες του Shawn Lee πάντως, είναι τόσο καλές που δεν αποκλείεται να τις αναζητήσετε κι εκτός παιχνιδιού. Ένα αντίγραφο του "Bully: Original Video Game Score", μπορείτε να βρείτε εδώ.
Τέλος, αν και συνήθως αυτού του είδους τα παιχνίδια έχουν αυξημένο replay value λόγω του πλήθους των αποστολών και του ανοιχτού τύπου παιχνιδιού, αν και το περιβάλλον και ο χάρτης του Bullworth Vale έχει αρκετά σημεία για exploring αλλά και φόντα για να γίνει σκοτεινό και... αφιλόξενο (σε αυτό βοηθά και η μουσική), το πλήθος των χαρακτηριστικών που προσφέρουν παιχνίδια νέας γενιάς πάνω σε αυτό τον τομέα, ίσως κάνει το Bully να φαίνεται λίγο περιορισμένο, ή καλύτερα, γερασμένο.
All in all, το μικρό αδερφάκι των GTA, είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι που με μέτριο παίξιμο, μπορεί να σας κρατήσει μέχρι και μια εβδομάδα αν πάτε για 100% completion, ή σε 3-4 μέρες για χαμηλά "σημεία τήξεως". 9/10.
Links
Gamespot - IGN - Gamerankings - VG Chartz - Wikipedia - Gamefaqs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου