"Ο Ψαλιδοχέρης" του Matthew Bourne

Είδαμε χθες στο Θέατρο Badminton την -δια χειρός Matthew Bourne- stage adaptation της θρυλικής ταινίας του Tim Burton "Edward Scissorhands". Το show, ή καλύτερα dancical (όρος - fusion των dance και musical genres), μετά την πετυχημένη περιοδεία του σε Αμερική και Καναδά, και την επιστροφή του τον περασμένο Δεκέμβρη στο Sadler's Wells Theatre του Λονδίνου (όπου είχε ξεκινήσει, τρία χρόνια πριν), ήρθε στο Θέατρο Badminton για μερικές παραστάσεις (27 Ιανουαρίου-8 Φλεβάρη 2009).


Σε γενικές γραμμές, η παράσταση άφησε την παρέα με mixed feelings, ή για την ακρίβεια, μου φαίνεται πως μόνο εγώ το διασκέδασα τελικά. Πολλή βαρεμάρα διέκρινα, άσε που δεν τους σας έχω συνηθίσει σε τέτοια σύμπνοια! Τέλος πάντων, αν και η αλήθεια είναι πως άλλες ανάλογες (αν και πείτε μου τι ανάλογο θα βρείτε σε dancical :p) παραστάσεις μας έχουν αφήσει με καλύτερες εντυπώσεις, η γνώμη μου είναι πως η παράσταση μπορεί να αποτελέσει για πολλούς, μικρούς και μεγάλους, μια εναλλακτική κι ευχάριστη εμπειρία στο μαγικό κόσμο του Ψαλιδοχέρη.


Θα αρχίσω απ' την ανάποδη: Το μεγαλύτερο ξενέρωμα της υπόθεσης είναι η έλλειψη ορχήστρας. Ειδικά όταν ο χώρος σε καλεί για live (κι έχουμε δει π.χ. το πολύ καλό αποτέλεσμα στο Mamma Mia), ακόμα και μια δικαιολογία περί εστίασης στην ουσία του πράγματος, το χορό, μιας και πρόκειται κατά βάση για dance act, δεν μου αρκεί. Αρκεί να σκεφτώ μόνο, το πόσες φορές έχει κάποιος την ευκαιρία να ακούσει ζωντανά ένα απ' τα πιο όμορφα soundtrack του Danny Elfman, στο οποίο στηρίζεται στο μεγαλύτερο βαθμό, η μουσική υπόκρουση του show. Δεν γνωρίζω αν είμαστε η εξαίρεση (δεν το πιστεύω, αλλά δε με ενδιαφέρει κιόλας), αλλά τρέχει λίγο το σαλάκι όταν διαβάζω ότι στο North America Tour υπήρξαν ορχήστρες (πχ Washington), για να μην αναφέρω για τη Νέα Υόρκη, στην οποία πέρα από την ορχήστρα 13 μουσικών, τις τρεις πρώτες παραστάσεις διηύθυνε ο ίδιος ο Elfman. (χέσε μας!) Κρίμα, γιατί η ακουστική απογείωσε μέχρι και τις πολύ καλές ενορχηστρώσεις του... cd, αν και θα ήθελα ακόμα πιο δυνατά τον ήχο.

Αριστερά: Ο διάσημος Βρετανός χορογράφος/σκηνοθέτης Matthew Bourne. Δεξιά: Ο Richard Winsor, χωρίς το κοστούμι και το μακιγιάζ του Edward.

Στον οπτικό τομέα τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα: Σκηνικά, κοστούμια και φωτισμός, όλα είναι προσεγμένα και βάζουν επιτυχώς το θεατή μέσα στον τρελόκοσμο του παραμυθιού και σίγουρα καταφέρνουν να αποδώσουν το αντιφατικό αλλά δεμένο περιβάλλον που έχουμε δει και στην ταινία. Τα χορευτικά δεν είναι (και δε χρειάζεται πιστεύω) εξωφρενικά, ενώ, παρόλο που δε χρειάζεται κάποιος να έχει δει την ταινία για να παρακολουθήσει, είναι αρκετά ενδιαφέρον το πώς οι διάλογοι και οι καταστάσεις της ταινίας, παρουσιάζονται ή μεταμορφώνονται ενίοτε, κινησεολογικά και μέσω των χορογραφιών, για να πάρει μορφή η διασκευή του Bourne. Πολλά credits επίσης, αξίζει να δοθούν στον Richard Winsor, που ενσαρκώνει με μεγάλη επιτυχία το ρόλο του εκκεντρικού (ή μόνου φυσιολογικού - όπως το βλέπει κανείς) Έντουαρντ, τον οποίο δημιούργησε ένας έφηβος Burton, ενώ "εξερεύνησε" και αποτύπωσε ο -εώς τότε, teen idol, Dt. Hanson απ' την "Ομάδα Δράσης 21"- Johnny Depp.


Τέλος, πρέπει να πω ότι ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα την απόδοση κάποιων συγκεκριμένων σκηνών απ' την ταινία, τις οποία ανέμενα να δω, και αν κρίνω απ' τα emotional levels βγήκαν πολύ καλά. Από αυτή τη βάση λοιπόν, μπορώ να πω, ότι τουλάχιστον όσοι λατρεύουν την ταινία και το υπέροχο score της, αξίζει να το δουν.


Links
Official Site - Αθηνόραμα - Θέατρο Badminton - New Adventures