Ένα παιχνίδι για το οποίο θα μπορούσαν να γραφτούν ατελείωτα κατεβατά.
Θέματα που θα μπορούσαν να αναλυθούν με βάση το Bayonetta:
- Πρωτοτυπία στα βιντεοπαιχνίδια
- Ιαπωνέζικη κουλτούρα
- Η ποιότητα των παιχνιδιών της SEGA
- Διαφορές εκδόσεων PS3 / Χbox 360
- Υπερρεαλισμός στα βιντεοgames
- Reviews και πώς πληρώνονται
- Hardcore gaming
- Video games & επιληπτικές κρίσεις
- Πωλήσεις ενός παιχνιδιού και πού βασίζονται
Δε θα τα πιάσω όλα. Θέλω να πω όμως 2-3 πραγματάκια.
Κατ' αρχήν το παιχνίδι είναι ποιότητα. Αυτό που εννοώ είναι ότι απέχει μακράν από απλό ξεπατίκωμα άλλων παιχνιδιών του είδους ή από μια αρπαχτή ενός movie tie in. Έχει πολλά κοινά στοιχεία με άλλα παιχνίδια του είδους (ιδιαιτέρως με τις ιαπωνικές αντίστοιχες προσπάθειες), αλλά το συνολικό πακέτο ξεφεύγει απ' τα καθιερωμένα κατά πάρα πολύ. Αυτό οφείλεται στο χαρακτήρα του και στο στυλ του.
Το παιχνίδι είναι ένα αμάλγαμα (τι είπα πάλι ρε γαμώ....) εξαιρετικά προσεγμένου προγραμματισμού και ιαπωνικής άποψης περί στυλ και ρυθμού. Προσωπικά θα το χαρακτήριζα μια μίξη ιαπωνικού Tarantino-style με μια θηλυκή έκδοση του πρώτου (όχι των υπόλοιπων) Devil May Cry.
Μιλώντας για την παρουσίασή του, έχει μοναδικό χαρακτήρα, μεγάλα production values και γενικά είναι ένα παιχνίδι της νεοσύστατης Platinum Games (περιμένουμε μεγάλα πράγματα απ' αυτούς) στο οποίο πίστεψε (η κακομοίρα) η SEGA. H SEGA έπειτα από σειρά αποτυχιών αποφάσισε να στηρίξει "ποιότητα". Το παιχνίδι είναι εξαιρετικά καλοφτιαγμένο και μυρίζει από χιλιόμετρα. Ποιότητα και πωλήσεις όμως ως γνωστόν δεν πάνε πάντα μαζί. Το παιχνίδι δεν πούλησε όσο ταίριαζαν στα reviews του. Βασικός λόγος, η SEGA είναι απλά άχρηστη στην προώθηση συν το γεγονός ότι βγήκε μαζί με άλλο ένα ντεμπούτο νέου franchise: Darksiders. Κατά συνέπεια, ένας μέσος Δυτικός αγοραστής, όταν δει 2 παιχνίδια που πασάρονται ως ίδιο είδος (αν και δεν έχουν ουδεμία σχέση μεταξύ τους πέρα το ότι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και τα 2 3d action adventures), θα επιλέξει το Darksiders. Ένας Ιάπωνας μέσος αγοραστής ίσως αγόραζε πάλι το Darksiders. Έτσι μέσα στην κρίση που έχει χτυπήσει και τη συγκεκριμένη βιομηχανία συν το ότι οι πωλήσεις και η άνοδός της βασίζονται σε sequels και στο Call of Duty που 'χει τσακίσει τα πάντα γύρω του, οι νέες ιδέες είναι δύσκολο να ανθίσουν.
Κρίνοντας το παιχνίδι, τα παραπάνω βασίζονται στο γεγονός ότι έχει πολύ απω-ανατολίτικο χαρακτήρα. Ναι, το 2πλάσιο απ'όσο έχει το Devil May Cry και το 5πλάσιο απ' όσο έχει το Resident Evil. Aν απευθύνεται σε Δυτικούς gamers, σίγουρα απευθύνεται σε άτομα πιο ανοιχτής αντίληψης για το τι σημαίνει τέχνη στα video games. Δεν είμαι τέτοιος τύπος μάλλον, καθώς σιχαίνομαι το στυλ του παιχνιδιού.
Για να μη μακρηγορώ άλλο, θεωρώ ότι μπορώ να δω κάθε είδους τέχνη. Αν μου έβαζαν Αγγελόπουλο, θα το έβλεπα, σίγουρα δε θα μου άρεσε, αλλά μπορώ να εκτιμήσω κάποια καλά στοιχεία.
Στο Bayonetta μπορώ να εκτιμήσω τον καταιγιστικό ρυθμό του παιχνιδιού, την προσπάθεια για διαφορετικότητα, το συνολικό αψεγάδιαστο πακετάρισμα που υποστηρίζει σε κάθε λεπτομέρεια το χαρακτήρα του παιχνιδιού, το σύστημα μάχης που είναι ίσως απ' τα καλύτερα που κυκλοφορούν σε παιχνίδι του είδους αυτή τη στιγμή, τον άψογο και απόλυτα responsive χειρισμό και την σωστή κρίση της SEGA να στηρίξει ένα ποιοτικό παιχνίδι.
Κάπου εδώ έρχομαι να εκμηδενίσω τα reviews σιχτηρίζοντας για το δηθενιλίκι που κυκλοφορεί σε κάθε μορφή κριτικής της τέχνης. Βέβαια, είναι απλά η γνώμη μου και η γενικότερη νοοτροπία μου αλλά δεν μπορώ να βλέπω reviewers να προσπαθούν να δείξουν κουλτουριάρηδες επειδή βρήκαν ένα παιχνίδι που ανήκει στην κατηγορία "καλό, αλλά δε θα παιχτεί από κανέναν".
Βρίσκω το στυλ της Bayonetta και το όλο "coolness" του παιχνιδιού κάτι χειρότερο από αποκρουστικό. Είναι αντιαισθητικότατο σε σημείο που όταν παίρνει τα πάνω του και νιώθει και άνετα να είναι εμετικό. Το να βλέπεις τη Bayonetta να πετάει cheesy ατάκες απ' το πρωί μέχρι το βράδυ, κουνώντας τον υπερρεαλιστικό κώλο της και φτιάχνοντας τα γυαλιά της γιαγιάς κατά τη γνώμη μου είναι ο ορισμός του anticool. Είχαμε τον Dante που ήταν badass με την τεράστια σπάθα, τα 2 πιστόλια του και τη laid back attitude του. Η Bayonetta πάει να κάνει κάτι αντίστοιχο στο θηλυκό και αποτυγχάνει οικτρά λόγω κακογουστιάς των προγραμματιστών.
Για να μην παρεξηγηθώ, σαν παιχνίδι είναι εξαιρετικά καλοσχεδιασμένο και πολλές απ' τις ιδέες του κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Βασίζεται όμως σε έναν υπερρεαλισμό (που είναι άρτια υλοποιημένος σε μορφή videogame) ο οποίος βασίζεται με τη σειρά του στο στυλ της Bayonetta (κακογουστιά). Οι πίστες είναι γεμάτες, ο ρυθμός που υπάρχει ακόμα και στο combat system είναι εντονότερος από κάθε άλλο παιχνίδι (λόγω reversal και counterattacks) και έχει πολύ όμορφη ποικιλία στα στοιχεία που το απαρτίζουν. πχ. το σύστημα μάχης με τα πόδια-χέρια που μπορείς να κάνεις assign όποιο απ' τα εντυπωσιακά όπλα βρίσκεις μαζί με τις άπειρες τακτικές για combo στους εχθρούς και τα εκπληκτικά από κάθε άποψη (εκεί αγνοώ την κακογουστιά) "fatalities" του παιχνιδιού, τα Torture Attacks.
Και αφήνω εντελώς τις φανφάρες (προσπαθώ δλδ, δεν έχω ξαναγράψει τόσα για game).
Tα γραφικά του έχουν μικροπροβλήματα με tearing και framedrops (ειδικά σε μεγάλες μάχες), αλλά είναι 60άρια και τόσο crisp που νομίζεις ότι το παιχνίδι τρέχει σε μεγαλύτερη της (στάνταρ HD) 720p. Σχεδιαστικά είναι απίστευτα λεπτομερές και σκηνοθετικά αναδεικνύονται. Ξαναλέω, το μόνο μου πρόβλημα ήταν η κακογουστιά. Η κιτσαριά.
Το gameplay του είναι απ' τα καλύτερα του είδους με φοβερές ιδέες που μπορεί να θεωρηθούν καινοτομίες σε ένα κορεσμένο πλέον τοπίο, το οποίο όμως λειτουργεί αντίστοιχα και σαν βάση για το Bayonetta (έχω στο μυαλό μου το Devil May Cry). Χωρίζεται σε chapters και το κάθε chapter χωρίζεται σε verses. Άλλο ένα στοιχείο που δείχνει πόσο έχει το ρυθμό και τη μουσική μέσα του το game. Όπλα παντού, καθένα με διαφορετικά combos, hardcore combos και δε θέλω καν να αναφερθώ στα Alfheim challenges που μου φάγανε τη ζωή και τελικά τα παράτησα.
On the downside, και πάλι λόγω στυλ και αυτού του ξεχειλισμένου υπερρεαλισμού, δεν το ευχαριστήθηκα τόσο όσο ευχαριστιέμαι το brutality σε άλλα παιχνίδια του είδους όπως God of War και Ninja Gaiden.
Ένα άλλο όμως κομβικό σημείο για το παιχνίδι, μιας και από εκεί έχει πάρει και το χαρακτήρα του είναι το σενάριο. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι παιχνίδι του "9" έχει τέτοιους χαρακτήρες, είναι τόσο βαρετό και πετάγεται απ'τη μία ασυναρτησία στην άλλη. Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι πήρε την αρχική ιδέα του Dante απ' το Devil May Cry και πήγαν να φτιάξουν το θηλυκό εξελιγμένο. Διαφέρει στην πορεία, αλλά η αρχή είναι ίδια. Οι χαρακτήρες είναι καρικατούρες και απ' τη μία εμετική ατάκα πετάγονται στην επόμενη. Δεν είναι ότι δε μ' αρέσουν οι cheesy γιαπωνεζιές, είναι ότι είναι κακογραμμένο και ασυνάρτητο. Αν ήταν αυτό το σενάριο σε κάποιο παιχνίδι με άλλο στυλ, θα είχε καταθαφτεί (το σενάριο) απ'τα reviews. Άπειρες ασυναρτησίες που και να θες να τις χρεώσεις στον υπερρεαλισμό απλά δεν μπορείς. Οκ, δέχομαι τους 2 κόσμους, το μαλάκα το δημοσιογράφο και τα σχετικά, αλλά πραγματικά κάποια πράγματα είναι αυθαίρετα και ανεξήγητα. Στοιχείο του στυλ του; Οκ. Κι εγώ το κατακρίνω.
Συνολικά, το παιχνίδι είναι εξαιρετικά προγραμματισμένο, παρά τις όποιες αντιρρήσεις μου για τις αισθητικές επιλογές και αυτό είναι που μετράει στην ουσία. Αυτό είναι δηλαδή που το κάνει καλό παιχνίδι. Απλά συγχύζομαι που το αηδία-style πάει να πασαριστεί ως "ψαγμένο" και με απογοητεύει γιατί αυτό θα έπρεπε να είναι το easy part.
Αυτό που θα 'θελα να πω τελικώς είναι ότι όσοι δεν αντέχετε το στυλ του, να του δώσετε μια ευκαιρία γιατί από κάτω έχει ένα εξαιρετικό σύστημα μάχης που είναι και πολύ rewarding. Θα το ευχαριστηθείτε στην τελική. Ειδικά οι Devil May Cry fans που έχουμε συνηθίσει στον cheesy dialogue και την ιαπωνική υπερβολή στο gaming.
7,5/10 (Χbox 360 Version Tested)
υγ. Σόρυ γι' αυτό. Δε θα ξαναγίνει. Απλά είναι πραγματικά πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι και ανήκει σε πολλές κατηγορίες συζήτησης. Όσοι τελικά διαβάσετε το ποστ, σόρυ για τα πολλά παπατζιλίκια. :)
υγ2. Μιας και δεν κατάφερα να πιάσω καθόλου τις διαφορές στις 2 versions (ps3/360) του παιχνιδιού, μιλάμε για φιάσκο.
Σημείωση: Το παρόν post είχε γραφτεί απ' το 2010...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου