The Devil's Probable Tears Retrospective
Εν αρχή ήταν η Capcom. Κολοσσός στο gaming. Street Fighter, Mega Man και αμέτρητα άλλα. Μετά εμφανίστηκε το PlayStation. H Capcom αποφάσισε να επαναπροσδιορίσει το horror genre στα video games. Δημιούργημα αυτής της απόφασης: το Resident Evil. Ένα νέο franchise-κτήνος δημιουργήθηκε. Το sequel αναπόφευκτο. Ο κ. Kamiya από system planner (quote από Wikipedia) του πρώτου Resident, γίνεται director του δεύτερου. Η επιτυχία μεγαλώνει. Φτάνει η ώρα του PS2.
(PS2 era)
Ενώ παράλληλα φτιάχνεται ένα Resi 3 για το PS1, οι βασικοί συντελεστές πάνε για το επόμενο βήμα: να επαναπροσδιορίσουν τη σειρά, χωρίς να χάσει την ταυτότητά της. Ο ένας δρόμος μας έβγαλε στο Resident Evil 4. Ένα απ' τα πιο επιτυχημένα video games όλων των εποχών και ταυτόχρονα ίσως το πιο βελτιωμένο sequel σύμφωνα με κοινό και Τύπο. Ο άλλος δρόμος μας έβγαλε στην προσπάθεια ΠΡΙΝ το Resi 4... Ένα παιχνίδι που είχε πάρει την φόρμουλα του Resident Evil και προσπάθησε να κάνει κάτι διαφορετικό. Μελετώντας χωριά στην Ισπανία και διάφορα κάστρα, οι ειδήμονες έφτιαξαν ένα prototype, το οποίο όμως απείχε ιδιαίτερα απ' το στυλ του Resi. Προκειμένου να μην πάει στα σκουπίδια η ιδέα, εξελίχθηκε σε άλλο ένα πολύ πετυχημένο παιχνίδι, το οποίο τελικά χάρισε στην Capcom άλλο ένα franchise-κτήνος: Devil May Cry...
Έπειτα από 3 όχι πάντα επιδοκιμασμένες προσπάθειες στην προηγούμενη γενιά και άλλη μία ξώφαλτση στην τωρινή, η Capcom αποφάσισε να αλλάξει ρότα rebootάροντας τον γερο-Dante και αντί να φτιάξει ένα κουρασμένο Devil May Cry 5, να φτιάξει ένα φρέσκο DmC.
The Theory of the Ninja
Σύμφωνα με ένα νέο trend της βιομηχανίας, η κατεξοχήν ιαπωνική (με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που το διαπομπεύουν) σειρά, δόθηκε από την Capcom στα χέρια της αγγλικής Ninja Theory. Όπως άλλες ιαπωνικές σειρές που μεταφέρονται σε δυτικά χέρια (βλ. Castlevania, Silent Hill), αυτό είναι αρκετό για ένα πηγαίο ρετουσάρισμα χάρη στη διαφορά της κουλτούρας. Η Ninja Theory, έχοντας ένα παιχνίδι στην προηγούμενη γενιά και δύο γενναίους τίτλους στην τωρινή (soon to be last), πάτησε πάνω στην εμπειρία που απέκτησε μέσα απ' αυτούς τους τίτλους και δημιούργησε την αναγέννηση του Dante. Aπό το κινηματογραφικά επικό Heavenly Sword στο δυστοπικά πανέμορφο Enslaved: Oddysey to the West, η εταιρία αυτή δε θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλη (κατά την humble opinion μου), για να αναλάβει τα ηνία (κάτω από την επίβλεψη πάντα της Capcom) της σειράς του φίλου Δάντη, του Νεφελίμ (μέχρι πρόσφατα απλά "διαβολάνθρωπου").
Το Heavenly Sword είχε την ευκαιρία να αποδείξει τις λαμπρές ικανότητες αυτής της εταιρίας σε ένα σύστημα μάχης εφάμιλλο της σειράς God of War (το οποίο με τη σειρά του πήρε εμπνεύσεις απ' τα πρώτα DMC, που θεωρούνται πρωτοπόρα του είδους), με motion capture και facial animations πέρα από κάθε προσδοκία για το 2007, γινόμενο ουσιαστικά απ' τα πρώτα "σχεδόν" must have exclusive παιχνίδια της νέας τότε κονσόλας της Sony, PS3. H συνέχεια έγινε με το ταξίδι του Monkey και της Τrip στο Enslaved, το οποίο έδωσε περισσότερο σημασία αντί για το σύστημα μάχης, στη σχέση μεταξύ των πρωταγωνιστών και στην αίσθηση του "ταξιδιού".
Ο υπογράφων θεωρεί ότι η Ninja Theory είναι απ' τις πιο ελπιδοφόρες εταιρίες στο χώρο του gaming αυτήν τη στιγμή, διότι έχει φτιάξει για αυτήν τη γενιά 3 τίτλους (μαζί με τον reviewed - σε λίγο...) αξιομνημόνευτους όσο λίγοι, μέσα στον οχετό των κλώνων που κυκλοφορούν για τις κονσόλες μας. Χαρακτηρίζονται από εξαιρετικά production values και art design. Οι 2 πρώτοι είχαν Andi Serkis να δίνει τον καλύτερό του εαυτό (πέρα από κάθε Gollum) και... αυτές τις δύο, που φαίνονται αριστερά και δεξιά μας... Όταν άκουσα λοιπόν ότι μετά το "οκ, φρέσκο λόγων νέας γενιάς, αλλά κατά τ' άλλα τα ίδια..." DMC4, η Capcom θα δώσει σε μία απ' τις αγαπημένες μου εταιρίες τον Dante... Ε... Με χαροποίησε. Οπότε έτσι κι αλλιώς, το review (που μόνο review δεν είναι) αυτό είναι τίγκα biased. Τrip, i luv u. Marry me.
The Emotional Side of Dante
Το οποίο μας οδηγεί στην πρώτη εικόνα πριν 2 χρόνια περίπου (αν δεν απατώμαι) απ' το νέο ανανεωμένο emo-looking (oh, the horror) DmC. Eχχχχχπληκτικό. Χρωματισμένο με όλες τις σωστές παλέτες, με concepts για τον κόσμο του Dante που δημιουργούν κάτι ανάμεσα σε γνώριμο και απόκοσμο. Ακολούθησε μια μάχη των fans με τις απειλές προς τη Ninja Theory περί της εμφάνισης του Dante.
H Capcom έχοντας ως προτεραιότητα το reboot, ζήτησε απ' τη Ninja Theory να αλλάξει το look του Dante, ώστε να έχει ακόμα μεγαλύτερη απήχηση. Ο ασπρομάλλης λοιπόν τύπος με τις cheesy ατάκες και τη διάθεση του "αλήτη" έγινε ο... καστανός τύπος με τις cheesy ατάκες και την αλήτικη διάθεση... Και έτσι εγένετο χάος... Ένας αγαπημένος ιαπωνικός ήρωας μεταφέρθηκε σε άλλο studio, εξευρωπαΐστηκε και πλέον ο Dante μοιάζει με τον Edward Cullen. Τάδε είπαν οι haters.
H άλλη πλευρά, οι Ninja Theory lovers θεωρήσαμε ότι ένα reboot πρέπει να έχει τις απαραίτητες αλλαγές. Δείχνοντας τυφλή εμπιστοσύνη στην Ninja Theory, προσωπικά καλύφθηκα πολύ περισσότερο απ' ό,τι ήλπιζα. Τουλάχιστον όσον αφορά το reboot κομμάτι...
Drumroll...
Bγήκε demo το Νοέμβρη. Ενθουσιάστηκα. Τόσο απ' το οπτικό κομμάτι, όσο απ' το χειρισμό και την πίστα με τα κλειδιά και τις πόρτες. To platforming, τα combos και η δημιουργικότητα χυμένη πάνω στην πίστα ήταν τα highlights.
Ενώ παράλληλα φτιάχνεται ένα Resi 3 για το PS1, οι βασικοί συντελεστές πάνε για το επόμενο βήμα: να επαναπροσδιορίσουν τη σειρά, χωρίς να χάσει την ταυτότητά της. Ο ένας δρόμος μας έβγαλε στο Resident Evil 4. Ένα απ' τα πιο επιτυχημένα video games όλων των εποχών και ταυτόχρονα ίσως το πιο βελτιωμένο sequel σύμφωνα με κοινό και Τύπο. Ο άλλος δρόμος μας έβγαλε στην προσπάθεια ΠΡΙΝ το Resi 4... Ένα παιχνίδι που είχε πάρει την φόρμουλα του Resident Evil και προσπάθησε να κάνει κάτι διαφορετικό. Μελετώντας χωριά στην Ισπανία και διάφορα κάστρα, οι ειδήμονες έφτιαξαν ένα prototype, το οποίο όμως απείχε ιδιαίτερα απ' το στυλ του Resi. Προκειμένου να μην πάει στα σκουπίδια η ιδέα, εξελίχθηκε σε άλλο ένα πολύ πετυχημένο παιχνίδι, το οποίο τελικά χάρισε στην Capcom άλλο ένα franchise-κτήνος: Devil May Cry...
Έπειτα από 3 όχι πάντα επιδοκιμασμένες προσπάθειες στην προηγούμενη γενιά και άλλη μία ξώφαλτση στην τωρινή, η Capcom αποφάσισε να αλλάξει ρότα rebootάροντας τον γερο-Dante και αντί να φτιάξει ένα κουρασμένο Devil May Cry 5, να φτιάξει ένα φρέσκο DmC.
The Theory of the Ninja
Σύμφωνα με ένα νέο trend της βιομηχανίας, η κατεξοχήν ιαπωνική (με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που το διαπομπεύουν) σειρά, δόθηκε από την Capcom στα χέρια της αγγλικής Ninja Theory. Όπως άλλες ιαπωνικές σειρές που μεταφέρονται σε δυτικά χέρια (βλ. Castlevania, Silent Hill), αυτό είναι αρκετό για ένα πηγαίο ρετουσάρισμα χάρη στη διαφορά της κουλτούρας. Η Ninja Theory, έχοντας ένα παιχνίδι στην προηγούμενη γενιά και δύο γενναίους τίτλους στην τωρινή (soon to be last), πάτησε πάνω στην εμπειρία που απέκτησε μέσα απ' αυτούς τους τίτλους και δημιούργησε την αναγέννηση του Dante. Aπό το κινηματογραφικά επικό Heavenly Sword στο δυστοπικά πανέμορφο Enslaved: Oddysey to the West, η εταιρία αυτή δε θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλη (κατά την humble opinion μου), για να αναλάβει τα ηνία (κάτω από την επίβλεψη πάντα της Capcom) της σειράς του φίλου Δάντη, του Νεφελίμ (μέχρι πρόσφατα απλά "διαβολάνθρωπου").
Το Heavenly Sword είχε την ευκαιρία να αποδείξει τις λαμπρές ικανότητες αυτής της εταιρίας σε ένα σύστημα μάχης εφάμιλλο της σειράς God of War (το οποίο με τη σειρά του πήρε εμπνεύσεις απ' τα πρώτα DMC, που θεωρούνται πρωτοπόρα του είδους), με motion capture και facial animations πέρα από κάθε προσδοκία για το 2007, γινόμενο ουσιαστικά απ' τα πρώτα "σχεδόν" must have exclusive παιχνίδια της νέας τότε κονσόλας της Sony, PS3. H συνέχεια έγινε με το ταξίδι του Monkey και της Τrip στο Enslaved, το οποίο έδωσε περισσότερο σημασία αντί για το σύστημα μάχης, στη σχέση μεταξύ των πρωταγωνιστών και στην αίσθηση του "ταξιδιού".
Ο υπογράφων θεωρεί ότι η Ninja Theory είναι απ' τις πιο ελπιδοφόρες εταιρίες στο χώρο του gaming αυτήν τη στιγμή, διότι έχει φτιάξει για αυτήν τη γενιά 3 τίτλους (μαζί με τον reviewed - σε λίγο...) αξιομνημόνευτους όσο λίγοι, μέσα στον οχετό των κλώνων που κυκλοφορούν για τις κονσόλες μας. Χαρακτηρίζονται από εξαιρετικά production values και art design. Οι 2 πρώτοι είχαν Andi Serkis να δίνει τον καλύτερό του εαυτό (πέρα από κάθε Gollum) και... αυτές τις δύο, που φαίνονται αριστερά και δεξιά μας... Όταν άκουσα λοιπόν ότι μετά το "οκ, φρέσκο λόγων νέας γενιάς, αλλά κατά τ' άλλα τα ίδια..." DMC4, η Capcom θα δώσει σε μία απ' τις αγαπημένες μου εταιρίες τον Dante... Ε... Με χαροποίησε. Οπότε έτσι κι αλλιώς, το review (που μόνο review δεν είναι) αυτό είναι τίγκα biased. Τrip, i luv u. Marry me.Το οποίο μας οδηγεί στην πρώτη εικόνα πριν 2 χρόνια περίπου (αν δεν απατώμαι) απ' το νέο ανανεωμένο emo-looking (oh, the horror) DmC. Eχχχχχπληκτικό. Χρωματισμένο με όλες τις σωστές παλέτες, με concepts για τον κόσμο του Dante που δημιουργούν κάτι ανάμεσα σε γνώριμο και απόκοσμο. Ακολούθησε μια μάχη των fans με τις απειλές προς τη Ninja Theory περί της εμφάνισης του Dante.
H Capcom έχοντας ως προτεραιότητα το reboot, ζήτησε απ' τη Ninja Theory να αλλάξει το look του Dante, ώστε να έχει ακόμα μεγαλύτερη απήχηση. Ο ασπρομάλλης λοιπόν τύπος με τις cheesy ατάκες και τη διάθεση του "αλήτη" έγινε ο... καστανός τύπος με τις cheesy ατάκες και την αλήτικη διάθεση... Και έτσι εγένετο χάος... Ένας αγαπημένος ιαπωνικός ήρωας μεταφέρθηκε σε άλλο studio, εξευρωπαΐστηκε και πλέον ο Dante μοιάζει με τον Edward Cullen. Τάδε είπαν οι haters.
H άλλη πλευρά, οι Ninja Theory lovers θεωρήσαμε ότι ένα reboot πρέπει να έχει τις απαραίτητες αλλαγές. Δείχνοντας τυφλή εμπιστοσύνη στην Ninja Theory, προσωπικά καλύφθηκα πολύ περισσότερο απ' ό,τι ήλπιζα. Τουλάχιστον όσον αφορά το reboot κομμάτι...
Drumroll...
Bγήκε demo το Νοέμβρη. Ενθουσιάστηκα. Τόσο απ' το οπτικό κομμάτι, όσο απ' το χειρισμό και την πίστα με τα κλειδιά και τις πόρτες. To platforming, τα combos και η δημιουργικότητα χυμένη πάνω στην πίστα ήταν τα highlights.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Ένα τέτοιο εγχείρημα στη σημερινή βιομηχανία έχει ελάχιστες πιθανότητες να πάει καλά. Έχοντας μείνει αχόρταγος απ' το demo κι ενώ έλεγα ότι θα έλιωνα πρώτα το HD Collection, δεν άντεξα και έπαιξα το DmC.Πρώτος τίτλος του 2013, μιας χρονιάς που περιμένουμε Τhe Last of Us, GTA V και Watch Dogs, το μόνο που δεν περίμενα ήταν να μου μείνει ο πρώτος τίτλος. - Όχι μόνο αυτό, αλλά κονταροχτυπιέται και με τον αντίπαλο που έδωσε η μαμά PlatinumGames (δημιουργοί του DmC, όταν δούλευαν ακόμα για την Capcom) Metal Gear Rising: Revengeance. Aυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία... - Οκ, έχω 2-3 εταιρίες αγαπημένες (Starbreeze, Naughty Dog, κλπ.). Πιστεύω ότι ταιριάζουν τα χνώτα μου μ' αυτά που θέλουν να δείξουν οι συγκεκριμένοι developers. Άλλοι ξένισαν με το νέο DmC, άλλοι όχι. Σε άλλους άρεσαν κάποιες ιδέες, σε άλλους όχι. Κανείς όμως. Τονίζω... ΚΑΝΕΙΣ... δεν μπορεί να αμφισβητήσει το combat system του παιχνιδιού.
Είναι η μετεξέλιξη αυτών των παιχνιδιών που έχουμε παίξει απ' το πρώτο Devil May Cry, μέχρι το God of War και το Castlevania: Lords of Shadow. Έχοντας δυτικοποιηθεί έγινε πιο αντιληπτό και λιγότερο μπερδεway. Ταυτόχρονα πιο προσβάσιμο σε νέους παίκτες και παίκτες σαν εμένα που δεν μπορούμε να κάνουμε 50-hit combo στα παλιά DMC. (Χωρίς καμία διάθεση προκατάληψης, οι Ιάπωνες είναι τσακάλια και μπορούν, εγώ δεν μπορώ... it's as simple as that). Το σύστημα βασίζεται στον "νέο" Dante που πλέον είναι απόγονος όχι δαίμονα και ανθρώπου, αλλά δαίμονα και αγγέλου, ήτοι Νεφελίμ. Αυτό έχει μεταφραστεί gameplayικά στις μπλε δυνάμεις και όπλα (κρατώντας το LT), που είναι όπλα που κρατάνε τους αντιπάλους σε απόσταση (αγγελικές δυνάμεις) και στις κόκκινες (άντε πορτοκαλί) που βασίζονται στην brute force (δαιμονικές δυνάμεις - κρατώντας το RT). Βάζουμε 2 όπλα στο κάθε χρώμα/δύναμη και συν τα πυροβόλα όπλα και τη θεοκλάσικη σπαθάρα του Dante συν τέλος και τη δυνατότητα να αλλάζουν στιγμιαία όλοι οι συνδυασμοί όπλων... φτιάχνεται έτσι ένα σύστημα μάχης για άπειρα combos, όπως περίτρανα αποδεικνύεται και στα loading screens του παιχνιδιού. Kαι έχει και τα LT+X/RT+X που με την αλυσίδα/μαστίγιο φέρνει κοντά του ή πηγαίνει ο Dante στους εχθρούς. Συν κάποιες κινήσεις πάνω σε αυτά.... Συν κάποιες άλλες που τις αγοράζεις όσο θα παίζεις τα 8 playthroughs μέχρι να χορτάσεις να τσακίζεις τέρατα και μέχρι να λιώσει το χειριστήριο.
Κάποιους μπορεί να τους ξένισαν τα νέα concepts περί Νεφελίμ ή τα έντονα πιο platforming στοιχεία (χάρη στην αλυσίδα/μαστίγιο και το glide του Dante), άλλους οι ζωντανές πίστες που θέλουν να σε φάνε (quoting Ninja Theory), άλλους ίσως οι industrial metal ρυθμοί που κοπανάνε ενώ κοπανάς κι εσύ τα σιχαμερά δημιουργήματα της φαντασίας των developers. To σίγουρο είναι όμως ότι ο Dante ξεκίνησε ένα νέο ταξίδι με νέους συμπρωταγωνιστές (ή έστω παλιούς σε νέες μορφές... σχεδόν) με όλα τα φόντα ώστε να στηρίξει για άλλα τόσα sequels το δικό του story. Mε κάποια απ' τα πιο αηδιαστικά bosses στην ιστορία των games και μερικές απ' τις πιο δύσκολες conceptual δουλειές για τις άκρως πρωτότυπες πίστες του παιχνιδιού, το DmC είναι εφοδιασμένο να χαρίσει άπειρες ώρες λιωσίματος. Δεκάδες αντίπαλοι περιμένουν να δουν την τακτική που θα αναπτύξετε, ώστε να τους δείξετε τις aerial combo ικανότητές σας, ώστε να φτάσετε στα κρυμμένα κλειδιά του παιχνιδιού που ανοίγουν τις "εξίσου" κρυμμένες πόρτες προς τα γνωστά και απ' τα προηγούμενα DMC, challenges. Challenges, τα οποία ταυτόχρονα δείχνουν το δρόμο για να γίνεις ο τύπος με το απαραίτητο skill που θα ανεβάσει το βιντεάκι στο youtube με το ατελείωτο combo ή perfect score (SSS) για την κάθε πίστα, που θα είναι σε ανεβασμένη δυσκολία, η οποία σημαίνει νέες επιθέσεις/patterns από εχθρούς. Νέο παιχνίδι στην ουσία... Μαγκιά...
9/10 (Xbox 360 Version Tested)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου