DmC: Devil May Cry - Of Remakes and Fanboys...

The Devil's Probable Tears Retrospective

Εν αρχή ήταν η Capcom. Κολοσσός στο gaming. Street Fighter, Mega Man και αμέτρητα άλλα. Μετά εμφανίστηκε το PlayStation. H Capcom αποφάσισε να επαναπροσδιορίσει το horror genre στα video games. Δημιούργημα αυτής της απόφασης: το Resident Evil. Ένα νέο franchise-κτήνος δημιουργήθηκε. Το sequel αναπόφευκτο. Ο κ. Kamiya από system planner (quote από Wikipedia) του πρώτου Resident, γίνεται director του δεύτερου. Η επιτυχία μεγαλώνει. Φτάνει η ώρα του PS2.

(PS2 era)
Ενώ παράλληλα φτιάχνεται ένα Resi 3 για το PS1, οι βασικοί συντελεστές πάνε για το επόμενο βήμα: να επαναπροσδιορίσουν τη σειρά, χωρίς να χάσει την ταυτότητά της. Ο ένας δρόμος μας έβγαλε στο Resident Evil 4. Ένα απ' τα πιο επιτυχημένα video games όλων των εποχών και ταυτόχρονα ίσως το πιο βελτιωμένο sequel σύμφωνα με κοινό και Τύπο. Ο άλλος δρόμος μας έβγαλε στην προσπάθεια ΠΡΙΝ το Resi 4... Ένα παιχνίδι που είχε πάρει την φόρμουλα του Resident Evil και προσπάθησε να κάνει κάτι διαφορετικό. Μελετώντας χωριά στην Ισπανία και διάφορα κάστρα, οι ειδήμονες έφτιαξαν ένα prototype, το οποίο όμως απείχε ιδιαίτερα απ' το στυλ του Resi. Προκειμένου να μην πάει στα σκουπίδια η ιδέα, εξελίχθηκε σε άλλο ένα πολύ πετυχημένο παιχνίδι, το οποίο τελικά χάρισε στην Capcom άλλο ένα franchise-κτήνος: Devil May Cry...

Έπειτα από 3 όχι πάντα επιδοκιμασμένες προσπάθειες στην προηγούμενη γενιά και άλλη μία ξώφαλτση στην τωρινή, η Capcom αποφάσισε να αλλάξει ρότα rebootάροντας τον γερο-Dante και αντί να φτιάξει ένα κουρασμένο Devil May Cry 5, να φτιάξει ένα φρέσκο DmC.

The Theory of the Ninja

Σύμφωνα με ένα νέο trend της βιομηχανίας, η κατεξοχήν ιαπωνική (με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που το διαπομπεύουν) σειρά, δόθηκε από την Capcom στα χέρια της αγγλικής Ninja Theory. Όπως άλλες ιαπωνικές σειρές που μεταφέρονται σε δυτικά χέρια (βλ. Castlevania, Silent Hill), αυτό είναι αρκετό για ένα πηγαίο ρετουσάρισμα χάρη στη διαφορά της κουλτούρας. Η Ninja Theory, έχοντας ένα παιχνίδι στην προηγούμενη γενιά και δύο γενναίους τίτλους στην τωρινή (soon to be last), πάτησε πάνω στην εμπειρία που απέκτησε μέσα απ' αυτούς τους τίτλους και δημιούργησε την αναγέννηση του Dante. Aπό το κινηματογραφικά επικό Heavenly Sword στο δυστοπικά πανέμορφο Enslaved: Oddysey to the West, η εταιρία αυτή δε θα μπορούσε να είναι πιο κατάλληλη (κατά την humble opinion μου), για να αναλάβει τα ηνία (κάτω από την επίβλεψη πάντα της Capcom) της σειράς του φίλου Δάντη, του Νεφελίμ (μέχρι πρόσφατα απλά "διαβολάνθρωπου").

Το Heavenly Sword είχε την ευκαιρία να αποδείξει τις λαμπρές ικανότητες αυτής της εταιρίας σε ένα σύστημα μάχης εφάμιλλο της σειράς God of War (το οποίο με τη σειρά του πήρε εμπνεύσεις απ' τα πρώτα DMC, που θεωρούνται πρωτοπόρα του είδους), με motion capture και facial animations πέρα από κάθε προσδοκία για το 2007, γινόμενο ουσιαστικά απ' τα πρώτα "σχεδόν" must have exclusive παιχνίδια της νέας τότε κονσόλας της Sony, PS3. H συνέχεια έγινε με το ταξίδι του Monkey και της Τrip στο Enslaved, το οποίο έδωσε περισσότερο σημασία αντί για το σύστημα μάχης, στη σχέση μεταξύ των πρωταγωνιστών και στην αίσθηση του "ταξιδιού".

Ο υπογράφων θεωρεί ότι η Ninja Theory είναι απ' τις πιο ελπιδοφόρες εταιρίες στο χώρο του gaming αυτήν τη στιγμή, διότι έχει φτιάξει για αυτήν τη γενιά 3 τίτλους (μαζί με τον reviewed - σε λίγο...) αξιομνημόνευτους όσο λίγοι, μέσα στον οχετό των κλώνων που κυκλοφορούν για τις κονσόλες μας. Χαρακτηρίζονται από εξαιρετικά production values και art design. Οι 2 πρώτοι είχαν Andi Serkis να δίνει τον καλύτερό του εαυτό (πέρα από κάθε Gollum) και... αυτές τις δύο, που φαίνονται αριστερά και δεξιά μας... Όταν άκουσα λοιπόν ότι μετά το "οκ, φρέσκο λόγων νέας γενιάς, αλλά κατά τ' άλλα τα ίδια..." DMC4, η Capcom θα δώσει σε μία απ' τις αγαπημένες μου εταιρίες τον Dante... Ε... Με χαροποίησε. Οπότε έτσι κι αλλιώς, το review (που μόνο review δεν είναι) αυτό είναι τίγκα biased. Τrip, i luv u. Marry me.

The Emotional Side of Dante

Το οποίο μας οδηγεί στην πρώτη εικόνα πριν 2 χρόνια περίπου (αν δεν απατώμαι) απ' το νέο ανανεωμένο emo-looking (oh, the horror) DmC. Eχχχχχπληκτικό. Χρωματισμένο με όλες τις σωστές παλέτες, με concepts για τον κόσμο του Dante που δημιουργούν κάτι ανάμεσα σε γνώριμο και απόκοσμο. Ακολούθησε μια μάχη των fans με τις απειλές προς τη Ninja Theory περί της εμφάνισης του Dante.

H Capcom έχοντας ως προτεραιότητα το reboot, ζήτησε απ' τη Ninja Theory να αλλάξει το look του Dante, ώστε να έχει ακόμα μεγαλύτερη απήχηση. Ο ασπρομάλλης λοιπόν τύπος με τις cheesy ατάκες και τη διάθεση του "αλήτη" έγινε ο... καστανός τύπος με τις cheesy ατάκες και την αλήτικη διάθεση... Και έτσι εγένετο χάος... Ένας αγαπημένος ιαπωνικός ήρωας μεταφέρθηκε σε άλλο studio, εξευρωπαΐστηκε και πλέον ο Dante μοιάζει με τον Edward Cullen. Τάδε είπαν οι haters.

H άλλη πλευρά, οι Ninja Theory lovers θεωρήσαμε ότι ένα reboot πρέπει να έχει τις απαραίτητες αλλαγές. Δείχνοντας τυφλή εμπιστοσύνη στην Ninja Theory, προσωπικά καλύφθηκα πολύ περισσότερο απ' ό,τι ήλπιζα. Τουλάχιστον όσον αφορά το reboot κομμάτι...

Drumroll...

Bγήκε demo το Νοέμβρη. Ενθουσιάστηκα. Τόσο απ' το οπτικό κομμάτι, όσο απ' το χειρισμό και την πίστα με τα κλειδιά και τις πόρτες. To platforming, τα combos και η δημιουργικότητα χυμένη πάνω στην πίστα ήταν τα highlights.

Ας είμαστε ρεαλιστές. Ένα τέτοιο εγχείρημα στη σημερινή βιομηχανία έχει ελάχιστες πιθανότητες να πάει καλά. Έχοντας μείνει αχόρταγος απ' το demo κι ενώ έλεγα ότι θα έλιωνα πρώτα το HD Collection, δεν άντεξα και έπαιξα το DmC.

Πρώτος τίτλος του 2013, μιας χρονιάς που περιμένουμε  Τhe Last of Us, GTA V και Watch Dogs, το μόνο που δεν περίμενα ήταν να μου μείνει ο πρώτος τίτλος. - Όχι μόνο αυτό, αλλά κονταροχτυπιέται και με τον αντίπαλο που έδωσε η μαμά PlatinumGames (δημιουργοί του DmC, όταν δούλευαν ακόμα για την Capcom) Metal Gear Rising: Revengeance. Aυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία... - Οκ, έχω 2-3 εταιρίες αγαπημένες (Starbreeze, Naughty Dog, κλπ.). Πιστεύω ότι ταιριάζουν τα χνώτα μου μ' αυτά που θέλουν να δείξουν οι συγκεκριμένοι developers. Άλλοι ξένισαν με το νέο DmC, άλλοι όχι. Σε άλλους άρεσαν κάποιες ιδέες, σε άλλους όχι. Κανείς όμως. Τονίζω... ΚΑΝΕΙΣ... δεν μπορεί να αμφισβητήσει το combat system του παιχνιδιού.

Είναι η μετεξέλιξη αυτών των παιχνιδιών που έχουμε παίξει απ' το πρώτο Devil May Cry, μέχρι το God of War και το Castlevania: Lords of Shadow. Έχοντας δυτικοποιηθεί έγινε πιο αντιληπτό και λιγότερο μπερδεway. Ταυτόχρονα πιο προσβάσιμο σε νέους παίκτες και παίκτες σαν εμένα που δεν μπορούμε να κάνουμε 50-hit combo στα παλιά DMC. (Χωρίς καμία διάθεση προκατάληψης, οι Ιάπωνες είναι τσακάλια και μπορούν, εγώ δεν μπορώ... it's as simple as that). Το σύστημα βασίζεται στον "νέο" Dante που πλέον είναι απόγονος όχι δαίμονα και ανθρώπου, αλλά δαίμονα και αγγέλου, ήτοι Νεφελίμ. Αυτό έχει μεταφραστεί gameplayικά στις μπλε δυνάμεις και όπλα (κρατώντας το LT), που είναι όπλα που κρατάνε τους αντιπάλους σε απόσταση (αγγελικές δυνάμεις) και στις κόκκινες (άντε πορτοκαλί) που βασίζονται στην brute force (δαιμονικές δυνάμεις - κρατώντας το RT). Βάζουμε 2 όπλα στο κάθε χρώμα/δύναμη και συν τα πυροβόλα όπλα και τη θεοκλάσικη σπαθάρα του Dante συν τέλος και τη δυνατότητα να αλλάζουν στιγμιαία όλοι οι συνδυασμοί όπλων... φτιάχνεται έτσι ένα σύστημα μάχης για άπειρα combos, όπως περίτρανα αποδεικνύεται και στα loading screens του παιχνιδιού. Kαι έχει και τα LT+X/RT+X που με την αλυσίδα/μαστίγιο φέρνει κοντά του ή πηγαίνει ο Dante στους εχθρούς. Συν κάποιες κινήσεις πάνω σε αυτά.... Συν κάποιες άλλες που τις αγοράζεις όσο θα παίζεις τα 8 playthroughs μέχρι να χορτάσεις να τσακίζεις τέρατα και μέχρι να λιώσει το χειριστήριο.

Κάποιους μπορεί να τους ξένισαν τα νέα concepts περί Νεφελίμ ή τα έντονα πιο platforming στοιχεία (χάρη στην αλυσίδα/μαστίγιο και το glide του Dante), άλλους οι ζωντανές πίστες που θέλουν να σε φάνε (quoting Ninja Theory), άλλους ίσως οι industrial metal ρυθμοί που κοπανάνε ενώ κοπανάς κι εσύ τα σιχαμερά δημιουργήματα της φαντασίας των developers. To σίγουρο είναι όμως ότι ο Dante ξεκίνησε ένα νέο ταξίδι με νέους συμπρωταγωνιστές (ή έστω παλιούς σε νέες μορφές... σχεδόν) με όλα τα φόντα ώστε να στηρίξει για άλλα τόσα sequels το δικό του story. Mε κάποια απ' τα πιο αηδιαστικά bosses στην ιστορία των games και μερικές απ' τις πιο δύσκολες conceptual δουλειές για τις άκρως πρωτότυπες πίστες του παιχνιδιού, το DmC είναι εφοδιασμένο να χαρίσει άπειρες ώρες λιωσίματος. Δεκάδες αντίπαλοι περιμένουν να δουν την τακτική που θα αναπτύξετε, ώστε να τους δείξετε τις aerial combo ικανότητές σας, ώστε να φτάσετε στα κρυμμένα κλειδιά του παιχνιδιού που ανοίγουν τις "εξίσου" κρυμμένες πόρτες προς τα γνωστά και απ' τα προηγούμενα DMC, challenges. Challenges, τα οποία ταυτόχρονα δείχνουν το δρόμο για να γίνεις ο τύπος με το απαραίτητο skill που θα ανεβάσει το βιντεάκι στο youtube με το ατελείωτο combo ή perfect score (SSS) για την κάθε πίστα, που θα είναι σε ανεβασμένη δυσκολία, η οποία σημαίνει νέες επιθέσεις/patterns από εχθρούς. Νέο παιχνίδι στην ουσία... Μαγκιά...

Το reboot του Devil may Cry κατάφερε κατά τη γνώμη μου να πετύχει απόλυτα το στόχο του. Κατάφερε να δείξει το Devil May Cry μέσα από καινούριο πρίσμα. Να κρατήσει όλα τα στοιχεία που έγιναν αγαπητά, ενώ ταυτόχρονα να δείξει στα άλλα games πώς φτιάχνεις σωστή και ζυγισμένη μάχη και gameplay. Οπτικά είναι τόσο διαφορετικό απ' τα παλιά, ενώ όταν το παίξεις είναι τόσο γνώριμο που είναι ότι θα ήθελες από ένα sequel. Ακόμα κι αν αυτό δεν ακολουθήθηκε απ' τις αναμενόμενες πωλήσεις... Είπαμε η ποιότητα δεν πάει με την εμπορικότητα...

9/10 (Xbox 360 Version Tested)

Αbout Hentai and uncoolness: Bayonetta the vaketa

Ένα παιχνίδι για το οποίο θα μπορούσαν να γραφτούν ατελείωτα κατεβατά.

Θέματα που θα μπορούσαν να αναλυθούν με βάση το Bayonetta:

• Πρωτοτυπία στα βιντεοπαιχνίδια
• Ιαπωνέζικη κουλτούρα
• Η ποιότητα των παιχνιδιών της SEGA
• Διαφορές εκδόσεων PS3 / Χbox 360
• Υπερρεαλισμός στα βιντεοgames
• Reviews και πώς πληρώνονται
• Hardcore gaming
• Video games & επιληπτικές κρίσεις
• Πωλήσεις ενός παιχνιδιού και πού βασίζονται

Δε θα τα πιάσω όλα. Θέλω να πω όμως 2-3 πραγματάκια.

Κατ' αρχήν το παιχνίδι είναι ποιότητα. Αυτό που εννοώ είναι ότι απέχει μακράν από απλό ξεπατίκωμα άλλων παιχνιδιών του είδους ή από μια αρπαχτή ενός movie tie in. Έχει πολλά κοινά στοιχεία με άλλα παιχνίδια του είδους (ιδιαιτέρως με τις ιαπωνικές αντίστοιχες προσπάθειες), αλλά το συνολικό πακέτο ξεφεύγει απ' τα καθιερωμένα κατά πάρα πολύ. Αυτό οφείλεται στο χαρακτήρα του και στο στυλ του.

Το παιχνίδι είναι ένα αμάλγαμα (τι είπα πάλι ρε γαμώ....) εξαιρετικά προσεγμένου προγραμματισμού και ιαπωνικής άποψης περί στυλ και ρυθμού. Προσωπικά θα το χαρακτήριζα μια μίξη ιαπωνικού Tarantino-style με μια θηλυκή έκδοση του πρώτου (όχι των υπόλοιπων) Devil May Cry.

Μιλώντας για την παρουσίασή του, έχει μοναδικό χαρακτήρα, μεγάλα production values και γενικά είναι ένα παιχνίδι της νεοσύστατης Platinum Games (περιμένουμε μεγάλα πράγματα απ' αυτούς) στο οποίο πίστεψε (η κακομοίρα) η SEGA. H SEGA έπειτα από σειρά αποτυχιών αποφάσισε να στηρίξει "ποιότητα". Το παιχνίδι είναι εξαιρετικά καλοφτιαγμένο και μυρίζει από χιλιόμετρα. Ποιότητα και πωλήσεις όμως ως γνωστόν δεν πάνε πάντα μαζί. Το παιχνίδι δεν πούλησε όσο ταίριαζαν στα reviews του. Βασικός λόγος, η SEGA είναι απλά άχρηστη στην προώθηση συν το γεγονός ότι βγήκε μαζί με άλλο ένα ντεμπούτο νέου franchise: Darksiders. Κατά συνέπεια, ένας μέσος Δυτικός αγοραστής, όταν δει 2 παιχνίδια που πασάρονται ως ίδιο είδος (αν και δεν έχουν ουδεμία σχέση μεταξύ τους πέρα το ότι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και τα 2 3d action adventures), θα επιλέξει το Darksiders. Ένας Ιάπωνας μέσος αγοραστής ίσως αγόραζε πάλι το Darksiders. Έτσι μέσα στην κρίση που έχει χτυπήσει και τη συγκεκριμένη βιομηχανία συν το ότι οι πωλήσεις και η άνοδός της βασίζονται σε sequels και στο Call of Duty που 'χει τσακίσει τα πάντα γύρω του, οι νέες ιδέες είναι δύσκολο να ανθίσουν.

Κρίνοντας το παιχνίδι, τα παραπάνω βασίζονται στο γεγονός ότι έχει πολύ απω-ανατολίτικο χαρακτήρα. Ναι, το 2πλάσιο απ'όσο έχει το Devil May Cry και το 5πλάσιο απ' όσο έχει το Resident Evil. Aν απευθύνεται σε Δυτικούς gamers, σίγουρα απευθύνεται σε άτομα πιο ανοιχτής αντίληψης για το τι σημαίνει τέχνη στα video games. Δεν είμαι τέτοιος τύπος μάλλον, καθώς σιχαίνομαι το στυλ του παιχνιδιού.

Για να μη μακρηγορώ άλλο, θεωρώ ότι μπορώ να δω κάθε είδους τέχνη. Αν μου έβαζαν Αγγελόπουλο, θα το έβλεπα, σίγουρα δε θα μου άρεσε, αλλά μπορώ να εκτιμήσω κάποια καλά στοιχεία.

Στο Bayonetta μπορώ να εκτιμήσω τον καταιγιστικό ρυθμό του παιχνιδιού, την προσπάθεια για διαφορετικότητα, το συνολικό αψεγάδιαστο πακετάρισμα που υποστηρίζει σε κάθε λεπτομέρεια το χαρακτήρα του παιχνιδιού, το σύστημα μάχης που είναι ίσως απ' τα καλύτερα που κυκλοφορούν σε παιχνίδι του είδους αυτή τη στιγμή, τον άψογο και απόλυτα responsive χειρισμό και την σωστή κρίση της SEGA να στηρίξει ένα ποιοτικό παιχνίδι.

Κάπου εδώ έρχομαι να εκμηδενίσω τα reviews σιχτηρίζοντας για το δηθενιλίκι που κυκλοφορεί σε κάθε μορφή κριτικής της τέχνης. Βέβαια, είναι απλά η γνώμη μου και η γενικότερη νοοτροπία μου αλλά δεν μπορώ να βλέπω reviewers να προσπαθούν να δείξουν κουλτουριάρηδες επειδή βρήκαν ένα παιχνίδι που ανήκει στην κατηγορία "καλό, αλλά δε θα παιχτεί από κανέναν".

Βρίσκω το στυλ της Bayonetta και το όλο "coolness" του παιχνιδιού κάτι χειρότερο από αποκρουστικό. Είναι αντιαισθητικότατο σε σημείο που όταν παίρνει τα πάνω του και νιώθει και άνετα να είναι εμετικό. Το να βλέπεις τη Bayonetta να πετάει cheesy ατάκες απ' το πρωί μέχρι το βράδυ, κουνώντας τον υπερρεαλιστικό κώλο της και φτιάχνοντας τα γυαλιά της γιαγιάς κατά τη γνώμη μου είναι ο ορισμός του anticool. Είχαμε τον Dante που ήταν badass με την τεράστια σπάθα, τα 2 πιστόλια του και τη laid back attitude του. Η Bayonetta πάει να κάνει κάτι αντίστοιχο στο θηλυκό και αποτυγχάνει οικτρά λόγω κακογουστιάς των προγραμματιστών.

Για να μην παρεξηγηθώ, σαν παιχνίδι είναι εξαιρετικά καλοσχεδιασμένο και πολλές απ' τις ιδέες του κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Βασίζεται όμως σε έναν υπερρεαλισμό (που είναι άρτια υλοποιημένος σε μορφή videogame) ο οποίος βασίζεται με τη σειρά του στο στυλ της Bayonetta (κακογουστιά). Οι πίστες είναι γεμάτες, ο ρυθμός που υπάρχει ακόμα και στο combat system είναι εντονότερος από κάθε άλλο παιχνίδι (λόγω reversal και counterattacks) και έχει πολύ όμορφη ποικιλία στα στοιχεία που το απαρτίζουν. πχ. το σύστημα μάχης με τα πόδια-χέρια που μπορείς να κάνεις assign όποιο απ' τα εντυπωσιακά όπλα βρίσκεις μαζί με τις άπειρες τακτικές για combo στους εχθρούς και τα εκπληκτικά από κάθε άποψη (εκεί αγνοώ την κακογουστιά) "fatalities" του παιχνιδιού, τα Torture Attacks.

Και αφήνω εντελώς τις φανφάρες (προσπαθώ δλδ, δεν έχω ξαναγράψει τόσα για game).

Tα γραφικά του έχουν μικροπροβλήματα με tearing και framedrops (ειδικά σε μεγάλες μάχες), αλλά είναι 60άρια και τόσο crisp που νομίζεις ότι το παιχνίδι τρέχει σε μεγαλύτερη της (στάνταρ HD) 720p. Σχεδιαστικά είναι απίστευτα λεπτομερές και σκηνοθετικά αναδεικνύονται. Ξαναλέω, το μόνο μου πρόβλημα ήταν η κακογουστιά. Η κιτσαριά.

Το gameplay του είναι απ' τα καλύτερα του είδους με φοβερές ιδέες που μπορεί να θεωρηθούν καινοτομίες σε ένα κορεσμένο πλέον τοπίο, το οποίο όμως λειτουργεί αντίστοιχα και σαν βάση για το Bayonetta (έχω στο μυαλό μου το Devil May Cry). Χωρίζεται σε chapters και το κάθε chapter χωρίζεται σε verses. Άλλο ένα στοιχείο που δείχνει πόσο έχει το ρυθμό και τη μουσική μέσα του το game. Όπλα παντού, καθένα με διαφορετικά combos, hardcore combos και δε θέλω καν να αναφερθώ στα Alfheim challenges που μου φάγανε τη ζωή και τελικά τα παράτησα.

On the downside, και πάλι λόγω στυλ και αυτού του ξεχειλισμένου υπερρεαλισμού, δεν το ευχαριστήθηκα τόσο όσο ευχαριστιέμαι το brutality σε άλλα παιχνίδια του είδους όπως God of War και Ninja Gaiden.

Ένα άλλο όμως κομβικό σημείο για το παιχνίδι, μιας και από εκεί έχει πάρει και το χαρακτήρα του είναι το σενάριο. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι παιχνίδι του "9" έχει τέτοιους χαρακτήρες, είναι τόσο βαρετό και πετάγεται απ'τη μία ασυναρτησία στην άλλη. Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι πήρε την αρχική ιδέα του Dante απ' το Devil May Cry και πήγαν να φτιάξουν το θηλυκό εξελιγμένο. Διαφέρει στην πορεία, αλλά η αρχή είναι ίδια. Οι χαρακτήρες είναι καρικατούρες και απ' τη μία εμετική ατάκα πετάγονται στην επόμενη. Δεν είναι ότι δε μ' αρέσουν οι cheesy γιαπωνεζιές, είναι ότι είναι κακογραμμένο και ασυνάρτητο. Αν ήταν αυτό το σενάριο σε κάποιο παιχνίδι με άλλο στυλ, θα είχε καταθαφτεί (το σενάριο) απ'τα reviews. Άπειρες ασυναρτησίες που και να θες να τις χρεώσεις στον υπερρεαλισμό απλά δεν μπορείς. Οκ, δέχομαι τους 2 κόσμους, το μαλάκα το δημοσιογράφο και τα σχετικά, αλλά πραγματικά κάποια πράγματα είναι αυθαίρετα και ανεξήγητα. Στοιχείο του στυλ του; Οκ. Κι εγώ το κατακρίνω.

Συνολικά, το παιχνίδι είναι εξαιρετικά προγραμματισμένο, παρά τις όποιες αντιρρήσεις μου για τις αισθητικές επιλογές και αυτό είναι που μετράει στην ουσία. Αυτό είναι δηλαδή που το κάνει καλό παιχνίδι. Απλά συγχύζομαι που το αηδία-style πάει να πασαριστεί ως "ψαγμένο" και με απογοητεύει γιατί αυτό θα έπρεπε να είναι το easy part.

Αυτό που θα 'θελα να πω τελικώς είναι ότι όσοι δεν αντέχετε το στυλ του, να του δώσετε μια ευκαιρία γιατί από κάτω έχει ένα εξαιρετικό σύστημα μάχης που είναι και πολύ rewarding. Θα το ευχαριστηθείτε στην τελική. Ειδικά οι Devil May Cry fans που έχουμε συνηθίσει στον cheesy dialogue και την ιαπωνική υπερβολή στο gaming.

7,5/10 (Χbox 360 Version Tested)

υγ. Σόρυ γι' αυτό. Δε θα ξαναγίνει. Απλά είναι πραγματικά πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι και ανήκει σε πολλές κατηγορίες συζήτησης. Όσοι τελικά διαβάσετε το ποστ, σόρυ για τα πολλά παπατζιλίκια. :)

υγ2. Μιας και δεν κατάφερα να πιάσω καθόλου τις διαφορές στις 2 versions (ps3/360) του παιχνιδιού, μιλάμε για φιάσκο.

Σημείωση: Το παρόν post είχε γραφτεί απ' το 2010...