Το απωθημένο που έγινε παράπονο
Μέχρι όχι και τόσο παλιά, το multiplayer και το local multiplayer στις κονσόλες, εντός συνόρων ήταν ταυτόσημες έννοιες. Και ειδικότερα το "3 παίκτες και πάνω" ήταν μια μικρή υπερπαραγωγή. Και άντε, έβρισκες τα παιχνίδια και την παρέα, άντε και τα controllers, σου έλειπε το μούλτιταπ, κι αυτό το μούφα μούλτιταπ που είχες ξετρυπώσει ήταν μια άλλη ιστορία... Πέρασε ο καιρός όμως, ήρθε το next-gen με τα ασύρματα controllers και εκεί λες, ωραία, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Όλα, αλλά δυστυχώς μαζί τους και το local multiplayer.
Το live ως οδοστρωτήρας
Μέχρι να πρωτοπάρω το 360, για κάποιο λόγο σνόμπαρα τη live διάσταση της κονσόλας, προορίζοντάς τη για single-player gaming, και κάνα pro με φίλο-
Με το πρώτο Gears Of War, τα δύο Army Of Two, τα Special Ops απ' το προηγούμενο COD, τα γαμάτα Nazi Zombies και το πειραματικό Combat training (με τα botάκια που μου θύμισαν εποχές CounterStrike) απ΄το Black Ops να σώζουν την κατάσταση τουλάχιστον στο πεδίο του 2-player local, το local multiplayer έφτασε κάποια βράδια να ισοδυναμεί με απεγνωσμένες ανασκαφές co-ops που δεν είχαμε υπόψιν στο Co-Optimus. Και αν εξαιρέσουμε και το διπλό στο Pro (γιατί για παραπάνω δεν πρόκειται να μου κάτσει ποτέ, το βλέπω), στα του 3-παίκτες-και-πάνω οι επιλογές είναι ακόμα περισσότερο συγκεκριμένες και συνεπάγουν χέρια που κρατούν μικρόφωνα, κιθάρες, μπαγκέτες, buzzers, ή και... τίποτα πλέον (ήρθε το Kinect!).
Dying 4 a screen split in 4
Κόντρα λοιπόν στις τάσεις που μας φέρνουν πιο κοντά μέσω δικτύων και καλωδίων, ακόμα κι αν το online multiplayer είναι ήδη ο κανόνας με τις ευκολίες που προσφέρει, το απο-κοντά θα είναι πάντα μια άλλη υπόθεση, γιατί όπως και σε όλες τις υπόλοιπες φάσεις, και το διαπροσωπικό μπινελίκι έχει άλλη χάρη, και τα νεύρα ή η απόγνωση είναι καλύτερα να τα βλέπεις στη φάτσα του άλλου, εώς και άλλες σκηνές βίας ακατάλληλες λόγω Χριστου'έννων.
A Christmas Night (not so silent and holy, tho)
1 Doritos Crash Course, 4 άτομα, 4 controllers, 1 προτζέκτορας (κουβάλα τον προτζέκτορα μπας και σε κάνουν λέκτορα), 1 τοίχος δια 4, ενθουσιασμός, πόρωση, λιώσιμο, φωνές (όχι μόνο του in-game κοινού), νεύρα, καπνός, βήχας, Ferrero Collection (Χριστού'εννα γαρ) και αποτέλεσμα, τρεισίμιση ωρίτσες καψίματος και μια απ' τις πιο διασκεδαστικές βραδιές με local multiplaying.
Με οοοολα αυτά υπόψιν:
-Το Doritos Crash Course είναι ένα platform game, στο οποίο κάθε παίκτης χειρίζεται το avatar του και πρέπει πολύ απλά να διανύσει μια πίστα γεμάτη εμπόδια (το σκηνικό θυμίζει Wipeout καταστάσεις) όσο πιο γρήγορα μπορεί.
-Χειρισμός πάναπλος, ωραίες πίστες, ορθή διαβάθμιση της δυσκολίας, funny animations, όλα όπως πρέπει τόσο για να κολλήσει κανείς με το παιχνίδι, αλλά και για να του σπάσουν τα νεύρα τόσο όσο χρειάζεται σε αυτού του είδους τα παιχνίδια. Funny & challenging!
-Online και Offline Multiplayer modes τα οποία είναι ακόμα πιο διασκεδαστικά.
-Είναι full δωρεάν, μιας και αποτελεί promotion της Doritos. Μάλιστα μαζί κυκλοφόρησε και το Harms Way, ενα racing XBLA, αντιστοίχως multiπαίξιμο, το οποίο φαίνεται να έχει κι αυτό το fun factor του, στο οποίο δεν προλάβαμε να εντρυφήσουμε, αφού το Doritos Crash Course μονοπώλησε τη βραδιά.
-Το μόνο μειονέκτημα του παιχνιδιού είναι ότι είναι μικρό, μόλις 15 πίστες, αλλά κάνει όλα τα παραπάνω και είναι τσάμπα!
* Ο συγγραφέας του ποστ αυτή την περίοδο τον multiπαίζει λόκαλλι, με τα ακόλουθα παίγνια: Black Ops, PES2011, NBA JAM, ενώ υπολείπονται κάποια μερεμέτια στο Army of Two: The 40th Day.
